Guy Clemens: ‘Ik besefte hoe schrijnend en pijnlijk een vechtscheiding is’

Zo’n ordinaire vechtscheiding, dat zal ons niet overkomen, toch? Dat dachten Kim en Daniël ook, de hoofdpersonen uit de KRO-NCRV-dramaserie Hoe mijn keurige ouders in de bak belandden. Maar Kim en Daniël hebben het niet zelf voor het zeggen, ze zijn bedacht door scenaristen Liesbeth Strik en Anjali Taneja. En dus staan ze, na een poging het netjes op te lossen, toch tegenover elkaar in de rechtszaal.

De bekvechtende ex-geliefden gaan zo op in hun ruzies dat ze hun drie kinderen totaal uit het oog verliezen. Ook in het echte leven gebeurt dat regelmatig. Zo’n twintig procent van alle echtscheidingen in Nederland verloopt problematisch. De makers van de serie ontmoetten een aantal vechtende ouders. Wat hun opviel: ex-geliefden dénken dat zij vechten voor de belangen van hun kinderen. Die strijd kan jaren duren. Terwijl de ouders zich steeds verder ingraven in hun eigen gelijk en niet meer in staat zijn om uit te zoomen, blijven de kinderen hopen dat hun ouders de strijdbijl begraven. 

Geen makkelijke opdracht om van zo’n pijnlijk onderwerp aantrekkelijke fictie te maken. Toch kreeg hoofdrolspeler Guy Clemens (1981) direct zin om zich op de rol van Daniël te storten toen hij het scenario las. Vanuit zijn gezinswoning – waar hij woont met vrouw, actrice Rosa Reuten, en twee kinderen – vertelt hij over zijn rol.

Wat is het voor iemand, jouw personage Daniël?
Clemens: ‘Een heel normale man. Dat vond ik prettig. Geen vreemdganger met een dubbelleven, maar een huis-tuin-en-keukenvader. Op een avond komt zijn vrouw Kim, gespeeld door Anniek Pheifer, thuis van een schoolreünie, waar ze in een opwelling met iemand heeft gezoend. Daniël wordt niet boos wanneer ze dat opbiecht. Het kan hem niets schelen. Juist door die onverschilligheid realiseert hij zich dat zijn relatie niet goed is. Hij wil scheiden, en dat loopt totaal uit de hand.’

Is het leuk om een man te spelen die in scheiding ligt?
‘Heerlijk! Met de nadruk op spelen, want het lijkt me vreselijk om dit in het echt mee te maken. Ik kon alles uit de kast trekken: ongegeneerd ruzie maken, mijn tegenspeler Anniek Pheifer de loef afsteken, onbehouwen met de kinderen omgaan. Voor een acteur is een scheiding een heerlijk rijke situatie.’

Een vechtscheiding is in werkelijkheid helemaal niet leuk. Is humor nodig om het onderwerp behapbaar te maken?
‘Het is meer dan dat. Met humor benadruk je de pijn. Neem de film Marriage Story, die ik steengoed vind: die is op sommige momenten heel grappig, en juist daardoor komen de tragische momenten extra hard binnen. Het bijzondere is: de zwaarte die ik tijdens de opnames niet voelde, voelde ik wel toen we met het team het eindresultaat gingen bekijken. Toen zag ik pas het grote plaatje. Door de scènes vanuit het perspectief van de kinderen besefte ik hoe schrijnend en pijnlijk een vechtscheiding is voor het kroost. Dat zette mijn eigen scènes in een heel ander licht. Onze grappen krijgen een bittere bijsmaak, we gaan echt te ver in onze ruzies.’

Eigenlijk overkwam u hetzelfde als ouders die echt een vechtscheiding meemaken: u verloor het belang van uw kinderen uit het oog.
‘Ja. Gênant hè?

Of realistisch.
‘Er zijn heel wat vechtscheidingen in Nederland. Mijn vrouw is gescheiden – heel harmonieus, gelukkig – en toen we elkaar leerden kennen had zij al een dochter. De basisschool organiseerde eens een bijeenkomst voor kinderen van gescheiden ouders. Daar wilde onze dochter graag naartoe. Na afloop was ze ontzettend ontdaan van alle vreselijke verhalen die ze daar te horen had gekregen. Al die ouders vochten elkaar de tent uit.’

Hoopt u met de serie vechtscheidingen te voorkomen?
‘Ik kan me voorstellen dat het een spiegel is voor mensen in een vechtscheiding: oh jee, wat zijn we gruwelijk bezig. En dat mensen met een gezonde relatie extra hun best doen om koste wat kost zo’n nare breuk te voorkomen.’

Denkt u dat het u kan overkomen, zo’n vechtscheiding?
‘Ik denk niet dat het in mijn karakter zit, nee.’

Hoe maakt u dan ruzie?
‘Ik kan wel flink schreeuwen hoor. Maar een ruzie blijft verbaal. Met een bijl door een muur slaan, zoals Daniël doet, dat zou ik nooit in mijn hoofd halen. Daarvoor heb ik voldoende zelfbeheersing.’

De serie is opgenomen in coronatijd. Scheelt het dat je als ruziënd stel dan niet zo veel intieme scènes hoeft te spelen?
‘Iemand een hand geven wordt nu al gezien als een intieme scène. Dus we moesten alsnog veel testen en ontsmetten. Het was wel even wennen: iedereen zijn eigen mok, de setdressers liepen consequent rond met handschoentjes aan, er was een speciale coronamanager op de set. Maar het ging prima, ik was vooral blij dat ik weer kon spelen.’

Trouwens, waardoor belanden die keurige ouders eigenlijk in de bak?
‘Dat zie je al in de eerste aflevering, het heeft iets te maken met een uit de hand gelopen ruzie… Voor de ouders is het in ieder geval een gênante gebeurtenis. In die cel komen ze wel enigszins tot inkeer, maar voor de kinderen is de maat vol. Zij hebben genoeg van hun vechtende pa en ma en gaan een stap verder. Wat er precies gebeurt ga ik niet verklappen.’