Voor kijkers die onverhoopt zijn blijven hangen in de ‘brave’ misdaad van Baantjer of Flikken Maastricht, voelt Mocro Maffia waarschijnlijk als een ongekende cultuurschok: afgehakte hoofden, genadeloze liquidaties en (hoofd)personages die op elk willekeurig moment afgeknald kunnen worden. Maar ook: bendeoorlogen, jonge puberjongens als ‘moordvee’ en onschuldige familieleden die worden meegezogen in een criminele wereld.
Het moge duidelijk zijn: Mocro Maffia heeft alles wat een geslaagde epische misdaadserie moet hebben. Je zou de serie ‘het Nederlandse antwoord op Gomorra en Narcos kunnen noemen, maar daarvoor is Mocro Maffia te ‘eigen’, en in zekere zin ook te Hollands. De ongekende rauwheid wordt namelijk knap afgewisseld met zwartkomische kneuterigheid, zoals drugshandel tijdens het afzwemmen.
Die combinatie resulteert in de beste serie die tot nu toe uit de koker van streamingdienst Videoland kwam. Mocro Maffia is losjes gebaseerd op het gelijknamige boek van Wouter Laumans en Marijn Schrijver, maar verdere parallellen met de werkelijkheid berusten volgens de makers op toeval.
Toch kwam de realiteit eind vorig jaar akelig dichtbij, toen de crew werd opgeschrikt door een in brand gestoken productiebusje. Regisseur Bobby Boermans: ‘Dat onderzoek loopt nog, dus de intenties kennen we niet. Het zet dingen wel even op scherp. Dat soort gedoe wil je niet, maar we laten ons daar niet door weerhouden: daarna moet je weer door.’
Mocro Maffia is terug met een derde seizoen op Videoland. VPRO Cinema sprak met regisseurs Bobby Boermans en Victor D. Ponten over het succes van de serie.
'Ik denk dat Mocro Maffia een van de weinige Nederlandse titels is die de realiteit zo dicht benadert'
Bobby Boermans en Victor D. Ponten op de set van Mocro Maffia
Crime sells
Boermans (Hoogvliegers) regisseerde de eerste drie afleveringen, terwijl Victor D. Ponten (Catacombe) de laatste vier delen voor zijn rekening nam. In het derde seizoen van Mocro Maffia is de bendeoorlog tussen Romano (Mandela Wee Wee) en Paus (Achmed Akkabi, tevens showrunner) nog steeds in volle gang. Romano is van de radar verdwenen en tweede man Potlood (Narsdin Dchar) heeft nu de leiding, maar de organisatie van Paus lijkt aan de winnende hand dankzij de samenwerking met een Colombiaanse drugsbaron. Ondertussen zinnen rouwende familieleden op wraak en mengt justitie zich – in de persoon van de genadeloze crimefighter Gerben van Jaren (Pierre Bokma) – steeds nadrukkelijker in de oorlog.
Fans zullen er reikhalzend naar uitkijken, want de serie is volgens Videoland de meest gestreamde ‘original’. De regisseurs snappen wel waar die populariteit vandaan komt. Boermans: ‘We gebruiken thema’s en gebeurtenissen uit de werkelijkheid en geven daar onze eigen draai aan. Wel maken we duidelijk dat het niet waargebeurd is. Dat willen we ook nadrukkelijk niet, omdat er mensen zijn die kinderen hebben verloren in het echte leven. Daar moet je zorgvuldig mee omgaan. Maar iedereen kent de verhalen over de Mocro Maffia natuurlijk wel, dat maakt het misschien extra spannend.’
Victor D. Ponten beaamt dat. ‘Vroeger was het sex sells, tegenwoordig is het crime sells. En ik denk dat Mocro Maffia een van de weinige Nederlandse titels is die de realiteit zo dicht benadert. Niet eens zozeer qua criminaliteit, maar meer wat betreft de manier waarop jongeren met elkaar omgaan en hoe we culturele invloeden – bijvoorbeeld uit hiphop – verwerken. Die authenticiteit is belangrijk.’
'Omdat we achter een betaalmuur zitten, mogen we veel meer qua geweld en taalgebruik'
Bobby Boermans en acteurs Marouane Meftah en Karym El-Dawey op de set van het derde seizoen van Mocro Maffia
Grauwe toon
Boermans maakt al vanaf het begin in 2018 deel uit van het creatieve team, en is dus ook medeverantwoordelijk voor de stijl van serie. Want wat Mocro Maffia óók onderscheidt van andere series is de opmerkelijk grauwe aankleding. Boermans: ‘Dat grimmige komt voort uit het slimme script en de beeldtaal die we gebruiken. Zo kiezen we voor heftige kleurcontrasten en een afwijkende, dynamische cameravoering. Tegelijkertijd moet het niet te arthousy worden, want het is óók gemaakt voor een bepaald publiek.’
Voor Ponten is die grauwe toon ook belangrijk. ‘Die “donkerheid” is erg fijn om mee te werken. We zijn daar niet terughoudend in en dat betaalt zich uit. Dat heeft natuurlijk ook te maken met het feit dat we op Videoland te zien zijn. Het ontwikkelingstraject bij zo’n streamingdienst is wat minder rigide. Er zijn ook geen dramaturgen die personages op shakespeareaanse wijze willen uitdiepen. Niet dat daar iets mis mee is, maar ik denk dat de vrijheid om afwijkende keuzes te maken belangrijk is. Dat verschaft de serie een echtheid die niet eerder te zien was in Nederland.’
Kortom, authenticiteit lijkt het toverwoord bij Mocro Maffia. De serie heeft haar eigen ‘taaltje’, ook in visueel opzicht. Boermans: ‘De acteurs krijgen veel vrijheid om dingen uit te proberen. En omdat we achter een betaalmuur zitten, mogen we veel meer qua geweld en taalgebruik.’
Kweekvijver
Dit taalgebruik draagt ook bij aan de rauwheid. Het scheldwoord ‘kanker’ valt vaak en de accenten en dialecten zijn zo authentiek mogelijk. Ponten: ‘De doorsnee Nederlander begrijpt de dialogen daarom misschien niet altijd helemaal, maar in The Wire zitten bijvoorbeeld ook personages die veel Amerikanen niet verstaan. In het derde seizoen van Mocro Maffia wordt meer Berbers gesproken, dat hoor je op tv eigenlijk nooit op die manier. Mensen die dit wél spreken, vinden dat vet en krijgen het gevoel dat ze serieus worden genomen.’
Een podium bieden aan groepen die zich niet altijd vertegenwoordigd voelen in Nederlandse films en series, óók dat is de kracht van Mocro Maffia. Zo was de serie eerder verantwoordelijk voor de doorbraak van Oussama Ahammoud en Bilal Wahib. Ponten noemt de zoektocht naar nieuwe gezichten een van de prettigste aspecten van dit project. ‘Vorig jaar had ik figuranten nodig en daar zat een jongen van veertien tussen die eruit sprong. Die hebben we in dit seizoen een grotere rol gegeven.’
Mocro Maffia bereikt daarmee doelgroepen waar andere seriemakers doorgaans alleen van kunnen dromen. De makers hopen daarmee uiteindelijk meer (creatief) bewustzijn te creëren. Boermans: ‘Bijna iedereen wil acteur worden, maar veel andere beroepen achter de schermen zijn ook tof. We willen een vehikel zijn voor mensen die misschien niet zo snel naar de Filmacademie of Toneelschool zouden gaan. We proberen die nieuwe generatie kansen te geven en mensen van kleur van een platform te voorzien. Dat is óók waar de serie voor bedoeld is.’