Polleke groeit op in een niet bepaald traditioneel gezin; als enig kind van gescheiden ouders woont ze bij haar moeder, de excentrieke Tina. Met haar vader heeft ze een hechte band, maar ze zorgt meer voor hem dan hij voor haar; Spiek is een vrije geest zonder huis en haard, dichter in de dop en junkie. Als Polleke even niet in de stad wil zijn, stapt ze op de bus naar haar opa en oma die in een boerderij buiten de stad wonen.

Behalve dat Polleke zich ontfermt over haar vreemde familie, is ze ook nog eens smoorverliefd op Mimoen, die in het flatgebouw tegenover haar woont en ogen heeft zo zwart als Afrika. Maar Mimoen is Marokkaans en zijn familie heeft andere plannen met hem. Hij mag niet langer met Polleke omgaan en het draadje dat tussen hun ramen loopt en waarlangs ze elkaar boodschappen sturen, wordt doorgeknipt.
Maar hoe kun je elkaar niet meer zien als je zo dicht bij elkaar woont en bij elkaar in de klas zit?

Als Tina, van alle mensen op de wereld, verliefd wordt op Wouter, Pollekes meester, en Spiek steeds vaker geld komt 'lenen', wordt het pas echt ingewikkeld. En alsof Polleke nog niet genoeg aan haar hoofd heeft gaat haar beste vriendin Caro er vandoor met háár Mimoen.

Wat kan Polleke doen ? Met de hulp van haar grootouders en de rust op de boerderij èn met de adviezen van Mimoen, schept ze orde in de chaos en helpt ze haar vader afkicken. Met de nodige humor en genegenheid helpt ze al die maffe volwassenen die haar soms gek maken maar haar zo dierbaar zijn, weer op het rechte pad. En een ding weet ze zeker: zij en Mimoen blijven voor altijd samen.