Er wordt gewacht op Sandra Bullock, ster van de komedie Miss Congeniality (2000), over een FBI-agente die undercover gaat bij de Miss United States-verkiezing. En natuurlijk ook de ster van Speed (1994), de actiefilm van regisseur Jan de Bont waarin dat komische talent werd ontdekt.

Gaat het met Jan de Bont na een reeks tegenvallende films in Hollywood wat minder, de net veertig geworden Bullock staat nog stevig op de A-List. Wil een Hollywood- producent met de actrice in zee, dan kost hem dat miljoenen. Hij heeft dan wel de zekerheid dat er kaartjes worden verkocht, want Bullock stelt nooit teleur. Ze is een genre op zichzelf. Eigenzinnig maar niet arrogant, ad rem maar niet bijdehand, en op een natuurlijke manier aantrekkelijk. Ze is het vleesgeworden buurmeisje.

Op dat buurmeisje wordt dus gewacht. De eerste die binnen komt is echter niet Bullock, maar de onvermijdelijk René Mioch. Als een heuse spreekstalmeester introduceert hij de actrice, die even later opgewekt de zaal betreedt. Sommige mensen beginnen spontaan te applaudisseren.

Na twee opwarmvragen geeft Mioch het woord aan de zaal. Die bomvolle zaal bestaat uit een handjevol filmjournalisten, de volledige vaderlandse roddelpers, aangevuld met wat volk uit België en Frankrijk.

Van te voren is iedereen door de PR -dames van de distributeur dringend verzocht om eerst de naam en dan de betreffende publicatie te noemen en vervolgens de vraag te stellen. De vragen en vragenstellers zijn vaak leuker dan de antwoorden.

Het meisje van de Breakout wil weten hoe Sandra op haar veertigste nog zo mooi is. En wat ze van Nederlandse meisjes vindt. Rick van RTL stelt een brutale vraag: waarom we de afgelopen twee jaar zo weinig van haar gehoord hebben.

Bullock schakelt over op de automatische piloot. Je moet gelukkig met jezelf zijn, want ware schoonheid zit van binnen. En nee, botox en siliconen zal ze nooit gebruiken. En stil was het wat haar betreft helemaal niet, want binnenkort zal ze te zien zijn in twee kleinere producties, Crash en Every Word is True, en naast het acteren is ze erg druk met produceren (ook Miss Congeniality 2 werd door haar geproduceerd).

Soms dreigt het interessant te worden. Als ze bekent te twijfelen aan haar acteertalent, bijvoorbeeld. Of wanneer ze vertelt over de angst die ze bij iedere komedie weer voelt. Of ze nog wel grappig is. 'Humor kan je niet camoufleren. In groots en meeslepende drama's kan je nog wel eens wegsnijden naar een uitgestrekt landschap of stervend dier, maar bij een komedie hangt alles af van wat jij doet.'

Maar dan is het al weer tijd voor de volgende vragensteller. Hai, ik ben van de Viva, ik ben van de Metro, en - godbetert - ik ben van het programma Cheese. 'Wat vindt u van Amsterdam?' 'Mag ik u deze Beemster-kaas aanbieden?'

Bullock slaat zich er bewonderenswaardig doorheen. Iedere persconferentie is weer een optreden. Sandra Bullock speelt superster Sandra Bullock. En daarom is het ook niet meer dan logisch dat de actrice, wanneer ze na drie kwartier minzaam wuivend afscheid neemt, door de zaal opnieuw beloond wordt met een applaus.