Afkomstig uit het undergroundcircuit van St. Petersburg en behalve cineast ook schilder en fotograaf, rekent Joefit zijn werk sinds de jaren tachtig tot de obscure kunststroming van de necro-realisten.

Magere Hein steelt de show in confronterende films als Daddy, Father Frost is dead (1992; losjes gebaseerd op een verhaal van Leo Tolstoj), The Wooden Room (1995) en Killed by Llightning (2002; vrij naar Edgar Allan Poe).

Wat voor mensen overal ter wereld geldt als taboe en macabere onontkoombaarheid, daarin ziet Joefit zowel schoonheid als intellectuele uitdaging en geeft er zijn compromisloze cinematografische vorm aan. Het resultaat gaat notoire necroklassiekers als Jörg Buttgereits twee Nekromantik-films (1987 en '91), Aftermath (1994; Nacho Cerda ) en Lynne Stopkewich' poëtische Kissed (1996) voorbij en wordt controversiële kunst die het publiek rigoureus verdeelt in bewierokers en nee-schudders. Een zekere absurdistische kijk op serieuze zaken als verminking en zelfmoord kan deze filmmaker hors catégorie daarbij niet worden ontzegd.