Liever in Oslo dan in Los Angeles

Tiger Award kandidaat: Hawaii, Oslo van Erik Poppe

Sietse Meijer ,

Niet één, maar vijf verhalen vertelt de Noorse Tiger kandidaat Hawaii, Oslo, de tweede speelfilm van Erik Poppe. Verhalen over liefde: van ouders en kinderen, van broers, van een neurotische man en de vrouw waar hij al sinds zijn jeugd verliefd op is. De verhalen komen samen op een kruispunt waar een ambulance een rennende man aanrijdt.

Idee
'Ik wilde iets zeggen over wat ik op het moment belangrijk vind. Als je de afgelopen jaren de krant opensloeg of de tv aanzette, zag je alleen maar onrust en angst, voor andere culturen, voor andere mensen. Ik wilde eens een stap terug doen en laten zien waar het volgens mij om gaat. Namelijk: dat de wereld voor het grootste deel bevolkt wordt door goede mensen, die meestal bereid zijn anderen te helpen. Daar moeten we in blijven geloven, vind ik. Dat wilde ik laten zien in vijf verhalen over verschillende soorten liefde. Het idee voor die verschillende verhalen had ik al een jaar of vijf, zes geleden. Een paar daarvan kwamen uit mijn eigen ervaringen. Mijn mede-scenarioschrijver Harald Rosenlow Eeg heeft ook een paar toegevoegd. Maar het scenario verschilt niet eens heel erg van mijn oorspronkelijke idee, namelijk dat ik wilde beginnen met een verkeersongeluk, midden in de nacht, en de volgende nacht wilde eindigen met datzelfde ongeluk, maar dan net iets anders.'

Toeval
' Toeval speelt een grote rol in de film, maar op de manier zoals het in het echte leven voorkomt, niet het soort film-toeval dat gaten in een script vult, maar eigenlijk uit de lucht komt vallen. Toeval is belangrijk in de film omdat het leven nu eenmaal moeilijk te voorspellen is - maar het scheelt als je een idee hebt van welke kant je op wilt, als je een droom hebt, of een sterke wens. Het verhaal in de film waarin iemand die droom niet los wil laten is eigenlijk heel naief. Maar toch: soms is het gewoon zo simpel. Het leven is vaak niet zo ingewikkeld als we het wel maken.'

Idolen
'Ik hou erg van het werk van de Noorse schilder Edvard Munch. Ik ben erg beïnvloed door de manier waarop hij verschillende emotionele niveaus laat zien, hoe hij onze psyche openlegt. Wat filmmakers betreft: ik ben opgegroeid met Truffaut, en de Franse filmers uit de vroege jaren zestig. Die deden eigenlijk hetzelfde als de Dogma-regisseurs een paar jaar geleden: terug naar de basis, naar het verhaal en de acteurs. Ik hou ook van het werk van Tom Tykwer; zijn film Heaven is erg onderschat. En de Amerikaan Paul Thomas Anderson. Hawaii, Oslo wordt veel met zijn film Magnolia vergeleken - dat vind ik niet erg, het is een eer om met hem vergeleken te worden. Punch-drunk Love vond ik ook een heel opmerkelijke film. Hij werkt in het Hollywood-systeem, en durft dan met zo'n film te komen.'

Ambities
'Er zijn nog veel verhalen die ik wil vertellen. Soms denk ik: het leven is kort , ik moet sneller werken. Maar ik ken de short cuts niet, ik zou niet weten hoe het sneller moet. Films maken kost nu eenmaal veel tijd. Er is nu veel belangstelling voor mij uit Amerika, waar ze tot mijn verrassing de film erg konden waarderen, terwijl ik het een heel Europese film vond. Ze bestoken me nu met scripts en aanbiedingen, maar voorlopig ga ik daar niet op in. Ik zou daar alleen willen werken als het om een goed verhaal gaat, en als ik niet te veel in Los Angeles hoef te zijn. Dat is één van de meest verschrikkelijke plekken op aarde. Maar er zijn daar veel talentvolle mensen met wie ik wel graag zou werken .'

Filmen in Noorwegen
'In Noorwegen maken we tussen de vijftien en twintig speelfilms per jaar. Dat is normaal voor een bevolking van vier miljoen , maar het is niet veel. Net als de andere Scandinavische landen staan we er om bekend dat we goede jeugdfilms maken. Als iemand dan eens iets anders probeert, wordt hij al gauw een soort icoon. Terwijl ik als persoon liever op de achtergrond blijf. Ik laat liever mijn films voor zich spreken. Financieel gezien is het behoorlijk lastig om in Noorwegen een film van de grond te krijgen . Wat dat betreft zou ik beter maar naar Amerika kunnen gaan.. Maar ik blijf liever op de plek waar het moeilijker is om films te maken. Ik werk liever in Europa. Ik ben geboren in Noorwegen, maar ben opgevoed in Portugal, en heb daarna een tijdlang als fotojournalist gewerkt, waarvoor ik veel moest reizen. Daardoor voel ik me niet zozeer een Noor of een Scandinaviër, maar het meest een Europeaan.'

Hawaii, Oslo wordt in Rotterdam vertoond op
zaterdag 29 januari, 22.30 uur, Pathé 5
zondag 30 januari, 15,45 uur, Pathé 4
dinsdag 1 februari, 12.30 uur, Cinerama 1
zaterdag 5 februari, 17.30 uur, Cinerama 1