Kostas heeft alles wat hij nodig heeft in het leven, zegt hij: een huis, auto , tractor, grond, dieren en geld. Alles, behalve dat ene. Of liever: die ene. Want de achtentwintigjarige geitenherder wil zo graag een vrouw. Iemand die voor hem zorgt en waarmee hij een gezin kan beginnen. 'Ik wil een leuk meisje dat is zoals ik: een goed mens.'

Maar alle leuke meisjes zijn het dorp ontvlucht waarin Kostas woont; het twaalfduizend zielen tellende Zacharo (vrij vertaald: Sugar Town) in het westen van Griekenland. 'De vrouwen hadden hier een mooie toekomst kunnen hebben,' zegt de burgemeester van het kustplaatsje, 'maar ze gingen liever naar Athene om kratten te sjouwen.' Alles liever dan hun dagen slijten in een dorp waar het leven al eeuwen min of meer onveranderd is en waar de toekomstperspectieven beperkt lijken te blijven tot meer geavanceerde manieren van geitenhoeden. Ter illustratie strompelt er een authentiek Grieks vrouwtje voorbij, kromgetrokken onder een op haar rug vastgesjorde takkenbos groter dan zijzelf, zichzelf de heuvel op ondersteunend met twee wandelstokken . 'Er zijn hier alleen nog begrafenissen. Nee, geen trouwerijen meer.'

Sugar Town - The Bridegrooms is zo'n heerlijke film die het best in een goed gevulde zaal gezien kan worden. Omdat het samen goed lachen is om de tobbende Griekse dorpsbewoners en hun verlangen naar een vrouw. En ook plaatsvervangende schaamte en ongemak kunnen in ruime mate gezamenlijk beleefd worden. Op het documentairefestival in Thessaloniki in maart dit jaar won hij dan ook de publieksprijs voor de beste Griekse film.

De Griekse regisseur Kimon Tsakiris kwam op het onderwerp door een kort bericht in een nieuwsprogramma: de burgemeester van Sugar Town had tijdens zijn verkiezingscampagne beloofd een oplossing te zoeken voor het probleem van het vrouwentekort. 'Als we op hem zouden stemmen, zou hij een reis organiseren om vrouwen voor ons te vinden,' vertelt een bewoner. Dit klonk Tsakiris zo absurd in de oren dat hij naar het dorp ging om uit te zoeken hoe dat precies zat.

Het verlangen van de mannen is serieus maar wordt licht gebracht, zonder de onvermijdelijke treurigheid belachelijk te maken. En het duurt allemaal wat langer dan verwacht , maar uiteindelijk vertrekken ze naar de Oekraïne, o nee Moldavië, o nee, het wordt toch Rusland, in de hoop zo'n felbegeerde bruid te vinden. Ze hoeft niet eens mooi te zijn, als ze maar naar Griekenland wil komen en daar wil blijven. ' We gaan erheen, pakken de vrouwen en nemen ze mee terug,' zegt de burgemeester stoer.

Er zijn tegenstanders ('vrouwen zijn geen geiten die je uit een ander dorp haalt'), hooggespannen verwachtingen ('ik zal haar echt liefde tonen en haar daarmee winnen') en voorbereidingen: Russische liedjes op de plaatselijke radiozender, en taallessen: lioubliou. Ik hou van je. Daarmee komt de rest vanzelf.