Het werkt als volgt. Je kiest simpelweg een film uit de online catalogus van We Want Cinema, een theater en een datum van vertoning. Er wordt een evenement aangemaakt op wewantcinema.com waarvoor men kaartjes kan kopen, want minstens één derde van de zaal moet vol zitten. En voor je het weet zit je die bewuste avond met al je vrienden, en wat onbekenden, samen naar jouw favoriete film uit bijvoorbeeld 1995 te kijken.
We Want Cinema is een initiatief van Marieke Jonker, algemeen directeur van filmdistributeur AmstelFilm. Sinds mei is de bètaversie online met een catalogus bestaande uit meer dan duizend uur aan films, documentaires en samengestelde programma’s. Aangesloten zijn achttien theaters met veertig zalen, verspreid over heel Nederland. In september is de officiële lancering en begin volgend jaar wil We Want Cinema in nog meer bioscopen de kijker de programmering laten bepalen.
‘Er is een zendtijd van 2,5 uur beschikbaar,' vertelt Jonker. ' Daarbinnen mag alles getoond worden wat interessant is voor het witte doek. Behalve porno natuurlijk. Er zijn ook events waarin meerdere korte documentaires van Bert Haanstra worden getoond. Je kunt dus ook je eigen samengestelde programma opstellen, mits het maar binnen de 2,5 uur blijft.’
De online catalogus bestaat uit films die zijn uitgebracht tussen 1917 en 2012 en aangeboden door Nederlandse Distributeurs. ‘We gaan veel distributeurs en producenten langs om het aanbod te vergroten. We zijn ook bezig met het verkrijgen van films van grote, internationale filmstudio’s, maar daar gaat wat meer tijd in zitten,’ zegt Jonker. Naast films worden er ook bepaalde programma’ s uit het archief van Beeld en Geluid aangeboden. Zo kan je op jouw verjaardag naar het polygoonnieuws van jouw geboortedag kijken alvorens de door jouw gekozen film begint.
Jonker: ‘De eerste voorstelling van We Want Cinema was een succes. Het minimum aantal kaarten was verkocht, maar het succes zat vooral in het bioscoopgevoel van de bezoekers. In de bioscoopzaal was een andere , vrije sfeer te bespeuren. Omdat men dit samen heeft georganiseerd, of het nu vrienden zijn of onbekenden, was er meer verbintenis tussen de mensen in de zaal . Er werd vaker hardop gelachen omdat het gevoel dat je met allemaal vreemde mensen in een zaal zit zo een beetje wordt weggenomen.’