Schrijver en regisseur Manoel De Oliveira, die bekendstaat als een van de grondleggers van de Portugese cinema, maakte zijn eerste korte documentaire, Douro, Faina Fluvial, in 1931. In 1942 volgde zijn eerste lange speelfilm, Aniki Bóbó, een neorealistisch drama. De carrière van Oliveira kwam langzaam op gang doordat hij in Portugal moest werken tijdens het regime van António de Oliveira Salazar en veel last had van censuur. In de jaren zeventig kwam de regisseur echt op gang en de laatste jaren maakte hij gemiddeld twee films per jaar.

Toen De Oliveira 73 jaar werd besloot hij zich volledig te gaan richten op regie. Zijn oeuvre biedt statische camerastandpunten, poëtische dialogen en theatrale acteerprestaties. In 2014 werd de regisseur in Frankrijk benoemd tot grootofficier in het Legioen van Eer. De Oliveira won in zijn carrière talloze prijzen, onder meer in Cannes, Venetië, Berlijn en Locarno.

Aan het begin van zijn carrière was De Oliveira was niet alleen een regisseur, maar ook Formule 1-rijder. Hij deed mee in het Grand Prix-seizoen van 1937 en won toen ook. De Oliveira werd overleefd door zijn vrouw (1918), hun twee kinderen, vijf kleinkinderen en zeven achterkleinkinderen.