De Amerikaanse regisseur Mark Lewis verzamelde een aantal sterke verhalen over kippen. Hij interviewt de vertellers en zet hun verhalen in scène. Met echte kippen, maar ook met dode kippen, want er gebeurt altijd wel iets ergs. Een mevrouw vond een van haar kippen doodgevroren tijdens een sneeuwstorm. Ze wou haar al gaan begraven, toen ze een hartslag voelde (drie slagen per minuut ). Met mond op mond beademing en een warmwaterkruik werd de diepvrieskip weer tot leven gewekt.
Een pastoor vertelt hoe zijn kip haar leven waagde voor haar broedsel toen een roofvogel hen aanviel. Ook is er de legendarische kip zonder kop, die bleef leven nadat haar baasje haar het hoofd had afgehakt. Het arme dier werd met een pipet gevoed en langs kermissen gevoerd. Echt rijk is haar baasje nooit van haar geworden. Ze stikte in haar eigen slijm, dat ze zonder hoofd natuurlijk niet kon uitspuwen. De sterfscène wordt weer nagespeeld door een dode kip.
Lewis geeft tussendoor op luchtige toon nog wat informatie over de productie en consumptie van kippen en eieren. Hij neemt ons mee naar een legbatterij en naar broedkasten. Maar de gruwelijke details van het slachten van kippen en het pletten van eendagshaantjes passen kennelijk niet in dit lichtvoetige, volmaakt onbenullige filmpje. Hier wordt de kip geen dienst mee bewezen!
The Natural History of the Chicken
VS, 2000, 54 min.
Huib Stam