Zackie Achmat is een dankbare hoofdpersoon voor een documentaire. En niet eens omdat hij homoseksueel is, HIV-positief en de leider van de Treatment Action Campaign, de Zuid-Afrikaanse organisatie die vecht voor betaalbare medicijnen voor AIDS-patiënten. Vooral zijn schijnbaar onuitputtelijke energie en enthousiasme zorgen ervoor dat de camera Achmat 75 minuten kan volgen zonder dat het ooit vermoeiend wordt.
Maker Brian Tilley heeft goed begrepen dat zo'n gedreven figuur om een extraverte aanpak vraagt. It's My Life is dan ook een opmerkelijk luchtige film geworden. Achmats zegetocht tegen de immorele, al te commercieel ingestelde medicijn-industrie krijgt een kwieke montage van kleurrijke beelden, verder opgepept door Philip Millers geweldige muziek. Het tempo waarin demonstraties, toespraken en rechtzaken elkaar afwisselen, stemt haast al bij voorbaat optimistisch over de uitkomst van deze 'strijd tussen leven en hebzucht', zoals Achmat het zelf noemt.
Jammer is wel dat de film in alle drukte weinig gelegenheid biedt om de man werkelijk te leren kennen . Tilley blijft een beetje plakken aan het oppervlak van de onzelfzuchtige, in vrijwel ieder opzicht correcte mediaheld. Af en toe vang je een glimp op van Achmats minder uitbundige kant, bijvoorbeeld wanneer de dokter hem voor de zoveelste keer waarschuwt dat hij zijn eigen wankele gezondheid verwaarloost, of Achmat achteloos vertelt over zijn depressies. Maar Tilley heeft duidelijk moeten kiezen en concentreert zich, met goed recht, op de politieke ups en downs .
Om die reden vallen de geënsceneerde flashbacks zo uit de toon. Het lijken fragmenten uit een andere film, die zich juist op Achmats levensgeschiedenis richt. De nadruk ligt daarbij op diens (ontluikende) homoseksualiteit, een thema dat in het documentaire gedeelte van It's My Life steevast op de achtergrond blijft. De gestileerd gebrachte herinneringen aan eerste contacten functioneren redelijk als rustpunt, maar voegen toch te weinig toe aan het geheel. Je mist een moment waarop de twee sferen samenkomen en elkaar een nieuwe betekenis gaan geven.
Maar dat zijn bezwaren die achteraf pas opsteken. Achmat trekt de film met zijn charismatische verschijning keer op keer terug in het zadel, en als toeschouwer ben je al lang tevreden wanneer hij de farmaceutica weer een flinke hak heeft gezet. En blij dat je tijdens deze deprimerende editie van het IDFA toch nog een opbeurende film hebt gezien.