Het wordt al snel duidelijk dat er iets niet helemaal in de haak is met de Iraanse documentaire Haj-Abbas' Wives. In een van de eerste scènes zien we hoe de stokoude Nimtaj, weduwe van Haj-Abbas, een kom laat vallen. Waarvoor ze even later wordt uitgescholden door Sakineh, ook weduwe van Haj-Abbas. Uit de montage blijkt onmiskenbaar dat deze hele gebeurtenis in scène is gezet. Shot 1: Nimtaj schuifelt de trap op. Shot 2: ze laat de kom vallen. Shot 3: close-up van de vallende kom. Shot 4: reactie van Sakineh terwijl ze de kom hoort vallen.
In een - hilarisch - interview met Stardust doet de maker geen enkele poging de manipulatie van gebeurtenissen te ontkennen. Hij had de twee kijfende oude vrouwen twee jaar gevolgd, en wilde graag hun opmerkelijke relatie - buurvrouwen , allebei weduwe van dezelfde man, beiden kinderloos - filmen, maar kreeg geen toestemming. En zo werd het plan geboren de werkelijkheid na te spelen.
De manier waarop de vrouwen met elkaar omgaan (Sakineh hakt altijd maar in op Nimtaj) is zo naturel, dat je meteen gelooft dat het er altijd zo aan toegaat tussen die twee. Het docu-soap element wordt echter groter als ineens een bezorgde buurvrouw en haar wijsneuzerige zoontje op het toneel verschijnen. In hoeverre wordt de werkelijkheid hier nog ná- en niet vóórgespeeld?
Haj- Abbas' Wives laat de kijker vooral met vraagtekens achter. En de grootste is nog wel: zelfs als het soms noodzakelijk is om de werkelijkheid in documentaires te regisseren in plaats van te registreren, waarom kiest Abdolvahab dan in godsnaam voor de alledaagse beslommeringen van twee totaal oninteressante oude besjes?
Haj-Abbas' Wives - Mohsen Abdolvahab
Iran 2001, 45 min.