Sport als breekijzer voor verandering, daar zou Football, Iranian Style over moeten gaan. En soms gaat het daar ook over. Bijvoorbeeld als we zien hoe een uitzinnige fan een gewapende politieman in het voetbalstadion uitdaagt (en haastig door zijn vriend wordt vastgegrepen). Of wanneer we een meisje buiten op straat - o schande! - de bal zien hooghouden. Of als we een bakvisje volgen dat een glimp hoopt op te vangen van haar voetbalidool die in de heuvels rond Teheran komt trainen. De dikke drommen meisjes die daar rondhangen doen vermoeden dat het stadionverbod voor vrouwen in Iran zijn langste tijd heeft gehad.
Helaas is Football, Iranian Style vooral een film over voetbalfans geworden. En die blijken in Iran net zo gek als hier in Nederland. Te lang wordt stilgestaan bij een speler die van club gewisseld is en daarvoor verketterd wordt, of bij de verdwaasde fan die zegt bereid te zijn om voor zijn club te sterven (al kijkt in het land van de martelaren niemand daar nog van op ). Wat moeten we met het segment over gevluchte Iraniërs in Duitsland, die weer even trots zijn op het vaderland als ze landgenoot Ali Daei bij Herta BSC zien spelen?
Wat de invloed van voetbal is op het maatschappelijk leven in Iran, dat willen we zien. Dat heeft de maker ons immers aan het begin van zijn film beloofd, toen hij vaststelde dat 'voetbal een metafoor is voor het leven in Iran'. Had ons dus de Showroom-beelden over de fans gespaard en was bijvoorbeeld dieper ingegaan op die nacht in 1998 toen Iran zich plaatste voor het WK in Frankrijk. Toen vrouwen op straat dansten en er naar verboden muziek geluisterd werd, en toen de militairen zich even niet durfden te laten zien.
Football, Iranian Style - Maziar Bahari
Iran 2001, 50 min.
28-
11-2001, 22:00, Lux IDFA 2 (Nijmegen)
29-11-2001, 20:15, City 7
30-
11-2001, 16:45, City 5