'It was my interest in character and story with an aesthetic that is traditionally associated with guy movies. It is what I consider to be the masculine and feminine aesthetic. But if I had said that to Warners, I don't think they would have allowed me to do it.' Regisseur Steven Soderbergh legt een journalist van het Amerikaanse filmblad Premiere uit waar zijn nieuwste film Ocean's Eleven eigenlijk over gaat.
En waarom hij het aan filmmaatschappij Warner Bros. net iets anders verkocht. Die vertelde hij dat hij een remake wilde maken van het gelijknamige Frank Sinatra/Dean Martin/Sammy Davis Jr-vehikel uit 1960. Ook met veel sterren, maar nu met een veel beter scenario.
Het oorspronkelijke idee - de kluizen van vijf casino's in Las Vegas worden gelijktijdig leeggehaald door een gentleman-boef en zijn tien maten - zou min of meer overeind blijven, maar verder werd alles anders. Want het origineel, zo wist Soderbergh: 'is fondly remembered by all who haven't seen it .'
Als iemand als Soderbergh aanbiedt het ooit populaire genre van de ensemble-film nieuw leven in te blazen, zeg je als productiemaatschappij niet graag nee. Ook al is een film met een hele ris mega-sterren in het huidige Hollywood-klimaat vrijwel onbetaalbaar geworden.
Warner Bros. zei dus ja , met de aantekening dat de film niet duurder dan 90 miljoen dollar mocht worden . Ze rekenden erop dat Soderberghs reputatie - hij won vorig jaar een regie- Oscar voor Traffic, terwijl hij ook nog genomineerd was voor de regie van Erin Brokovich - voldoende was om voor weinig geld de grote namen aan zich te binden.
De eerste die toehapte was George Clooney. Hij had al eerder samengewerkt met Soderbergh (voor Our of Sight) en had zo veel vertrouwen in het project dat hij zijn gebruikelijke gage halveerde. Daarmee had de film het titelpersonage Danny Ocean, en waren er nog maar tien rollen te vergeven.
Hoe moeilijk het is om de agenda's van tien veelgevraagde Hollwoodsterren opelkaar afgestemd te krijgen blijkt wel uit de lijst met namen van acteurs die uiteindelijk níet meededen: Bruce Willis, Mark Wahlberg, Bill Murray, Warren Beatty, John Turturro , Dennis Franz, Ewan McGregor, Owen en Luke Wilson, en de lijst is nog langer.
De acteurs die wél aan de film bleven hangen mogen er ook zijn: Brad Pitt, Matt Damon, Julia Roberts, Andy Garcia, Elliott Gould en Don Cheadle, om er maar een paar te noemen.
Roberts werd overigens op een wel heel charmante manier benaderd door Clooney. Hij stuurde haar een $20-biljet en een brief met de tekst: 'I hear you're making 20 a film now.' Dat het in werkelijkheid een paar nullen scheelt (zes om precies te zijn), was een grap die Roberts wel kon waarderen. Bovendien had ze voor haar rol in Erin Brokovich net een Oscar gewonnen. Regisseur Soderbergh was wel een wederdienst waard.
Opvallend genoeg is Roberts een van de zwakkere schakels in het verder schitterende juwelencollier dat Ocean's Eleven is geworden. Ze is te serieus, te gereserveerd als Tess, de ex-vriendin van Danny Ocean die hem verruilde voor casino-mogul Terry Benedict (Garcia).
Gelukkig verschijnt ze pas ten tonele als de film ongeveer een uur aan de gang is. Tot die tijd is de film soepel en nonchalant. De toon wordt al in de eerste minuten gezet. Ocean komt vrij na een gevangenisstraf van vier jaar. Het gevangeniskloffie kan uit en een tel later heeft hij de kleren weer aan waarin hij werd opgepakt: een zwarte smoking.
Clooney is cool, onweerstaanbaar. In geen tijd heeft hij een team om zich heen verzameld voor de kraak van hun leven: de centrale kluis van de drie casino's Bellagio, MGM Grand en Mirage. Dat de drie casino's het eigendom zijn van Terry Benedict maakt ze het perfecte doelwit. De kluis is beter beveiligd dan 'a nuclear missile silo', maar dat is voor Danny & Co geen beletsel. De verwachte 150 miljoen dollar trekt de anderen over de streep, maar is voor Danny lang niet zo belangrijk als de mogelijkheid Tess terug te winnen.
Ocean's Eleven swingt. Dankzij de loungey-score van David Holmes, dankzij de schitterende locatie-opnamen in Las Vegas en het Bellagio-casino, en vooral dankzij de chemie tussen de hoofdrolspelers. En dan niet Danny en Tess, maar Danny en 'pal' Rusty (Pitt).
Clooney en Pitt, wellicht de twee aantrekkelijkste acteurs in Hollywood, vullen elkaar perfect aan. Clooney nonchalant en chique, Pitt hip en ontspannen. En beiden zo zeker van zichzelf dat ze de ander niet voor de voeten gaan lopen. Wat resulteert in een hele reeks aanstekelijke scènes samen.
Een van de mooiste zit aan het begin van de film, als Danny Rusty enthousiast wil maken voor zijn plan de drie casino's te beroven. Elk woord is raak, maar Rusty reageert niet opgetogen, maar stelt laconiek de vraag: 'Je hebt deze speech geoefend hè?' Waarop Clooney, totaal niet uit het lood geslagen: 'Een beetje, ging het te snel, ik had het idee dat ik iets te snel was.'
De scène is kenmerkend voor vrijwel alle scènes in Ocean's Eleven. Behalve die tussen Tess en Danny. Terwijl de mannen onderling leven in een onwerkelijke wereld, waar gevaar wordt weggelachen en iedereen elkaar de ruimte geeft, gaan de scènes met Tess en Danny over het Echte Leven. Stukgelopen relaties, verkeerde keuzes. Danny tegen Tess: 'Does Terry make you laugh?' Zei: 'He doesn' t make me cry.'
Goede teksten, maar verkeerde film. Het was overigens Soderbergh zelf die Roberts vroeg Tess streng en steriel te spelen. Wellicht om zo de onbezonnen, ongecompliceerde lol van de jongens (hij wilde immers 'a guy movie' maken) te benadrukken. Maar het werkt niet, het personage van Roberts wringt.
Het is Soderberghs enige inschattingsfout, verder nam hij alleen maar goede beslissingen. Over de cast (oudgediende Elliott Gould is hilarisch, Garcia als Benedict krachtig en dreigend, enzovoort); over toon en sfeer ( luchtig, elegant, bewust houdt Soderbergh Vegas' 'underbelly' buiten beeld); en vooral over de inbraak zelf. Ingenieus, verrassend, origineel, zoals het een inbraakfilm betaamt. Bij de voorbereidingen - de eerste helft van de film - wordt wel een tipje van de sluier gelicht, maar tijdens de inbraak zelf - de tweede helft - blijven er voldoende verrassingen over om de actie fris en spannend te houden.
Vorige week stonden we stil bij de gevolgen van de 11 september-aanslag op de Amerikaanse filmindustrie. De makers van Oceans' Eleven hoefden niet lang na te denken over welke scène uit hun film gehaald moest worden. Het scenario schreef voor dat een oud casino tegen de vlakte ging, om plaats te maken voor alweer een volgend bouwwerk van Benedict. Wat we nu zien zijn archiefbeelden van hoe de oude Desert Inn met de grond gelijk gemaakt wordt , de oorspronkelijke keuze van de makers bleek na 9/11 immers onhoudbaar: zij lieten hotel/casino New York New York ontploffen.
+++
Het
origineel
's Middags stonden ze in Las Vegas op de filmset en 's avonds
traden ze op in de casino's: Frank Sinatra en zijn 'Rat Pack' van zingende
acteurs, of - al naar gelang - acterende zangers (naast Sinatra onder meer Dean
Martin, Sammy Davis Jr, Peter Lawford en Joey Bishop). Bijna achteloos ontstond
Ocean's Eleven (1960), een - zeker voor die tijd- hippe inbraakfilm over een
groep oud-legermaatjes die tegelijkertijd vijf casino's beroven. Quentin
Tarantino was jaren later nog zo onder de indruk van de stijl van de film, dat
hij voor Reservoir Dogs de scène 'leende' waarin de leden van de Rat Pack in
strak gesneden pak en met zwarte zonnebril over straat flaneren. Ocean's Eleven
was een hit en werd daarom gevolgd door nog twee Rat Pack-films: Robin and the 7
Hoods (1964) en Assault on a Queen (1966). Daarna bleek de formule uitgewerkt.