Een documentaire over een film die nooit tot stand kwam. Het is als een voetnoot bij een boek dat nooit geschreven werd. Toch levert Lost in La Mancha, over Terry Gilliams gestrande poging Cervantes' Don Quichot te verfilmen, prachtige cinema op.

Terry Gilliam is de onverantwoorde, spilzieke, halfgekke filmmaker van een van de grootste financiële flops van de laatste twintig jaar: The Adventures of Baron Munchausen (1988). Althans, zo ziet Hollywood hem. Ook al maakte Gilliam sinds Munchausen behoorlijk succesvolle films als 12 Monkeys en The Fisher King , het blijft voor de ex-Python vrijwel onmogelijk om in Hollywood geld voor zijn visueel overweldigende (=peperdure) projecten te vinden.

En dus wendde hij zich voor The Man Who Shot Don Quixote - over een zakenman die wordt teruggeslingerd in de tijd en door Don Quichot wordt aangezien voor Sancho Panza - tot Europa. Hij vond het geld voornamelijk in Frankrijk, waar zoals bekend elke filmauteur op handen wordt gedragen. Helaas zijn de beurzen in Europa minder goed gevuld, en schraapte hij niet meer dan $32 miljoen bijelkaar; $8 miljoen minder dan begroot was, en ongeveer de helft van wat hij eigenlijk nodig had.

Lost in La Mancha, de 90 minuten lange documentaire van Keith Fulton en Louis Pepe die op het IDFA te zien is in Reflecting Images, volgt het project vanaf zes weken voor de eerste opnamedag, tot en met de zesde draaidag. Daarna werd, zoals dat in politiek Den Haag tegenwoordig zo mooi heet, de stekker uit het project getrokken.

De film laat zien hoe het zover kon komen. Krappe budgetten, slechte voorbereiding, misverstanden en vooral heel veel pech - alle apparatuur spoelt weg bij een wolkbreuk, hoofdrolspeler Jean Rochefort wordt zo ziek dat hij niet meer kan acteren - zorgen er uiteindelijk voor dat Gilliam het zoveelste slachtoffer is van de Vloek van Don Quichot ( Gerenommeerde filmmakers Sergej Eisenstein en Orson Welles zagen eerdere pogingen Cervantes' satire te verfilmen ook al stranden).

De spilzieke, halfgekke Gilliam heeft het weer voorelkaar, zou je denken. Gilliam als de moderne evenknie van Quichote. Maar als er iets is wat je bijblijft na het zien van de ducumentaire, is het de praktische, zakelijke instelling van de regisseur . Natuurlijk, het aanstekelijke kakellachje verdwijnt naarmate de problemen groter worden, maar nergens lijkt hij het overzicht kwijt. Gilliam is momenteel bezig de rechten terug te kopen. Hij heeft daarvoor slechts $40 miljoen nodig. Iedereen die Lost in La Mancha gezien heeft, zal ze hem zo geven.