Volkskrant-criticus Ekker mag blij zijn dat een aantal scènes geschrapt is die de clichés nog verder aandikken en de opbouw nóg schematischer hadden gemaakt. Zoals het fragment waarin agent Hank (Billy Bob Thornton) aan ter dood veroordeelde Musgrove vertelt hoe hij zich als kind vet vrat aan boter en chocolade, zonder te weten dat Musgrove's zoon hetzelfde probleem heeft met dezelfde oorzaak (een gebrek aan geborgenheid en liefde). De bedoeling van de scène waar Hanks ultraracistische vader door twee stevige zwarte mannen naar zijn kamertje in het bejaardenhuis wordt gevoerd, is minstens zo voor de hand liggend. En om die reden verwijderd - hoogst waarschijnlijk, tenminste. Op de binnenkort te verschijnen dvd worden de fragmenten zonder enige toelichting gepresenteerd.
De andere extra's beklemtonen wel degelijk dat regisseur Marc Forster in de Europese traditie van filmmaken thuishoort, waar suggestie en symboliek prevaleren boven duidelijke betekenissen en expliciete emoties. Zo zegt Forster over het scenario: 'Het doorbreken van geweld, racisme, liefde, vergiffenis en hoop, ik hou van al die verschillende onderwerpen. En ze werden niet op een moraliserende manier gebracht. Ik vond het een mooi en poëtisch script.' En in de featurette over de ontstaansgeschiedenis van de bijzonder ingetogen muziek: 'Over het algemeen zag ik Monster's Ball als een stille film. Alleen bepaalde scènes zouden muziek krijgen om de stilte te verheffen en te doorbreken op een mooie, emotionele en magische manier.'
Europees of niet , het moge duidelijk zijn dat Monster's Ball een kleine, intieme film is, in ieder geval naar Amerikaanse begrippen. En dat hierin juist de uitdaging lag voor sommige betrokkenen. 'Als je een film met weinig geld maakt is er geen tijd om hem te verknallen,' zegt Thornton. Daarom doe ik graag onafhankelijke films .'
Grappig genoeg is het net Thornton die de opnamen regelmatig probeert te verstieren, zoals blijkt uit de 'Billy Bob Keeps Each Take Fresh'-featurette . Door de dialoog een absurde wending te geven ondergraaft hij telkens de zelfbeheersing van zijn tegenspelers. Zoals in de scène waar Hank zijn vriendin Leticia (Halle Berry) chocolade-ijs aanbiedt, in feite de climax van de film. ' Eigenlijk zijn het de rectale doekjes van de winkeleigenaar. Het spijt me.' En als Berry zich niet van haar stuk laat brengen: 'Maar we kunnen het toch opeten . Ga mee naar de veranda.' Een juweeltje is de scène waarin Thornton zijn personage speelt met de fysiek en uitspraak van het personage Carl uit zijn regiedebuut Sling Blade. Verspilling van celluloid, tijd en electriciteit, maar erg leuk om op dvd te hebben.
De film zelf staat er netjes op, met een scherp en zuidelijk-warm beeld. En terwijl de plot zijn platvoerse kanten heeft , doen de twee geluidssporen volledig recht aan de fijnzinnige score en het zo mogelijk nog fijnzinnigere sound design. Wie de film een tweede kans gunt, kan misschien beter luisteren dan kijken.
Beeldformaat: 2.35:1 (anamorphic
widescreen)
Geluidsformaat: Dolby Digital 5.1 en 2.0 (Engels)
Ondertiteling: Nederlands
Duur: 111 minuten (hoofdfilm)
Distributeur
: Dutch Filmworks