Een weg. Een bushokje. Een bus waar een vader en een zoon uitstappen. Dan komt er een andere auto aangereden en de zoon wordt meegenomen. In het bos krijgt hij een wc-rol en de boodschap te poepen. De mannen uit de auto halen de witte bolletjes tussen zijn poep vandaan, dan klinken er schoten en valt de jongen neer. De mannen verlaten het bos.
Zo begint Moonlight, de nieuwe film van Paula van der Oest, van wie eerder dit jaar al 'Zus en Zo' in de bioscoop te zien was. Maar, in tegenstelling tot 'Zus en Zo' is het deze keer een 'donkere' film. De beelden zijn grauwer en het onderwerp is zwaarder.
Claire, net ongesteld, dus een jaar of 13, vindt in haar tuinhuisje een jongen, bloedend en al. De jongen die we al even van tevoren in de beginscène hebben gezien. Claire schrikt niet, ze verzorgt hem. Maar hij is in gevaar. De mannen van het begin weten dat hij nog in leven is en dat hij nog ergens in de buurt moet zijn. Dat komt slecht uit, want hij weet dingen. Claire ziet geen andere oplossing dan met hem te vluchten.
Daar gaat het over in 'Moonlight'. Maar bijna had ik niet de film niet gezien. Want hoe het werd aangeprezen sprak me niet aan. 'Bolletjesslikkers' en 'jonge drugskoerier uit Afghanistan' waren de sleutelwoorden. Nee, dacht ik, niet weer een film over drugs. En eerlijk gezegd had ik Afghanistan ook wel even gezien. Maar Carel Donck, schrijver van Moonlight, ziet de dingen allemaal niet zo plat als de pers. Ondanks het 'grote ' thema, heeft hij het klein gehouden. Het gaat over het ontvluchten van de drugsdealers. Soms rijdt er een auto langs die verdacht lijkt of zien ze iemand waarvoor ze wegrennen. Maar in werkelijkheid draait het om de relatie tussen Claire en de jongen. En dat ze niet met elkaar kunnen praten, omdat hij een andere taal spreekt hindert niet. De gebaren spreken voor zich, evenals de lichaamstaal.
En dan zijn er de beelden. Dat Paula van der Oest kan kijken wisten we natuurlijk al uit 'Zus en Zo'. Ik kon me nog goed het beeld van het huis waar de twee zussen en de broer om strijden herinneren. Een oud en groot huis, tegen de achtergrond van een uitgestrekt geel strand. Zo'n huis dat alleen in dromen voorkomt. En waardoor je gelijk begrijpt dat er ruzie om is. Ook bij Moonlight is het decor geweldig. Het oude huis waar ze heen gaan is vergelijkbaar met die uit 'Zus en Zo' en waar Claire woont is het ook niet mis.
Maar bovenal is Laurien van den Broek (Claire) de reden dat de film zo groots is . Ze zet een hele sterke persoonlijkheid neer. Bijna emotieloos gaat ze met haar pleegouders om en ook als ze de jongen vindt houdt ze haar gezicht strak in de plooi. Maar dan gaat ze meer voelen voor de jongen en krijg je langzaam te zien dat ze gevoel heeft. De manier waarop is heel speciaal. Emotieloos emoties tonen is denk ik één van de moeilijkste dingen die er is.
Maar dan, één van de laatste scènes; een klein huisje in het bos. Claire en de jongen liggen. Met de armen om elkaar heen. Claire geeft een lik over zijn wang. Dan gaat het opeens allemaal heel snel. Haar T-shirt gaat uit en heel stilletjes zien we een sex- scène tussen twee jongeren. Die zeker nog niet volwassen zijn, maar die door deze scène opeens hun jeugd overslaan. Ik werd er onpasselijk van en het haalt mijn beeld van hun relatie helemaal onderuit. Juist dat er géén sex aanwezig was , maakte het mooi. Alleen die lik over zijn wang is genoeg. Het gaat erover dat ze bij elkaar waren. Dit soort lichamelijkheid maakt het eerder oppervlakkig, dan dat het extra diepte geeft. En dat in een film waar bijna niks anders op aan te merken is.