Becca: 'Have you heard the story about this weird videotape that kills when you watch it? When you watch it, it looks like someone's nightmare. After you watch it, your phone rings. You pick it up and the voice on the other line says : "You will die in seven days".'
Becca's vriendin Katie reageert heftig op het verhaal. Veel heftiger dan Becca had durven hopen. Want wat blijkt : Katie heeft die videoband zelf gezien. Precies zeven dagen geleden.
De opening van Gore Verbinski's horrorfilm The Ring is voor fans van het genre bekend terrein. Wat begint als een urban legend, een ongeloofwaardig griezelverhaal waarmee tieners elkaar bang willen maken, wordt werkelijkheid. We kennen het uit de Scream-films, uit I Know What You Did Last Summer, Final Destination, etc. Wat volgt is echter nieuw en verrassend.
Zo krijgen we de gruwelijke dood van Katie niet te zien, en zijn de helden in de film geen tieners die een voor een het loodje leggen, maar een moeder, haar ex-vriend en hun zoontje. De moeder (gespeeld door Mulholland Drive's Naomi Watts) is journalist en tante van Katie.
Tijdens het onderzoek naar de mysterieuze dood van haar nichtje stuit ze op de band. En voor ze goed en wel overtuigd is van de reële dreiging van het ding hebben ook haar ex en hun zoontje de onbegrijpelijke beeldenbrij - denk aan Dalí en Buñuels surrealistische Un chien Andalou - gezien. De rest van de film is een race tegen de klok en een zoektocht naar manieren waarop de vrijwel zekere dood kan worden afgewend.
Dat The Ring op belangrijke punten verschilt van recente Amerikaanse horrorfilms, is omdat de regisseur besloot dicht bij het origineel, de Japanse psycho-horrorfilm Ringu (1998) van Hideo Nakata, te blijven. Nakata maakt nauwelijks gebruik van speciale effecten of bloed, maar slaagt er dankzij de angstaanjagende beelden en de onheilspellende sfeer moeiteloos in de kijker twee uur aan zich te binden.
Terwijl het opvallend is hoe weinig er van het Japanse origineel verloren ging in de Amerikaanse versie, vallen toch ook enkele veranderingen op die typerend zijn voor Hollywood-remakes.
Om te beginnen de zogenaamde BOE!- effecten. In The Ring worden spannende momenten steevast begeleid door geluidseffecten, muziek en montage. In Ringu wordt de kijker veel minder geholpen, met als gevolg dat de spannende momenten misschien niet zo schokkend zijn, maar wel onheilspellender. De spanning overvalt je.
Zoals van Hollywood verwacht mag worden ziet The Ring (budget: 45 miljoen dollar) er prachtig uit. De scène waarin twee paarden op hol slaan op een veerboot is adembenemend, en de door de schilderkunst van Andrew Wyeth en Francis Bacon geïnspireerde 'look' van de film is al even mooi. Ook de beelden op de bewuste videoband overtuigen, maar alles ziet er net te gelikt uit om ook te verontrusten. Daar slaagt het origineel, met zijn alledaagse fotografie en de veel groezeliger videobeelden, toch beter in.
Bovenstaande verschillen maken van The Ring een iets andere, maar niet per se slechtere film dan Ringu. Waar in The Ring de nadruk ligt op spanning, wint Ringu het op sfeer. De enige echte fout die in The Ring gemaakt wordt, is dat de makers de enorme gaten in het plot van het origineel hebben willen dichten.
In Hollywood hebben ze zo'n hekel aan open vragen - zie Vanilla Sky en Abre los ojos - dat ze liever krampachtig proberen recht te praten wat krom is, dan de kijker toestaan zijn eigen fantasie te gebruiken.