Er schort vanalles en nog wat aan Wes Cravens bloederige debuut uit 1972, maar The Last House on the Left sorteert als niets verhullend verslag van de moord op twee meisjes nog steeds effect. Dutch Filmworks bracht de film enkele jaren geleden op dvd uit, in een kale versie. Onlangs verscheen bij hetzelfde label een nieuwe dubbel-dvd.

'Ik wou een bête noire maken. Een film die de smerigheid van de wereld aan het oppervlak brengt en bespreekbaar maakt.' Aldus Wes Craven over zijn nog altijd beruchte regiedebuut The Last House on the Left (1972). Vrij naar Ingmar Bergmans Maagdenbron wijdden Craven en producer Sean S. Cunningham (Friday the 13th) de eerste helft van hun film aan de bloederige verkrachting van en moord op twee jonge meisjes, waarna de overige speeltijd werd gespendeerd aan de nog veel bloederige represailles die de ouders van één van de slachtoffers nemen (onder meer met een kettingzaag , twee jaar voor Tobe Hoopers Texas Chainsaw Massacre). 'De film gaat over dingen die bestaan. Dat is de enige rechtvaardiging die ik ervoor kan bedenken ,' zegt Craven op de onlangs verschenen dubbeldvd. 'Kunst gaat over dingen die bestaan.'

Craven mag op de commentaartrack met Cunningham flink wat grapjes maken over het lage budget, de dikke siroop die ze als bloed gebruikten of de wanstaltige komische intermezzi, hij neemt de film nog steeds zeer serieus . En met recht: hoe krakkemikkig het er soms ook uitziet, The Last House sorteert wel degelijk het beoogde effect. Het met een handcamera gefilmde verslag van de slachtpartijen is even ranzig als realistisch: je wordt zo ongeveer met je neus op de lijken gedrukt. `Geweld is smerig en lelijk,` zegt Craven. `In het echt zou je in zo'n situatie ook niet kunnen wegknippen of overvloeien naar een zwart beeld. Door niet in de actie te monteren maakt de film de toeschouwer medeplichtig.` Hij heeft gelijk: soms schaam je je dat je zit te kijken.

Over het maken van zo`n nietsverhullende `aanslag op de zintuigen`, zoals Craven de film omschrijft, valt altijd wel een hoop sterke verhalen te vertellen. Actrice Sandra Cassel, die een van de twee slachtoffers speelt, was volgens Craven bang dat ze met een stel gekken op stap was en daadwerkelijk verkracht zou worden. `Wat je op haar gezicht ziet is echte angst ,` zegt Craven in de aardige en behoorlijk lange featurette Sex Crime of the Century. `Ik dreigde haar van de rotsen te gooien als ze haar scène nog één keer verknalde,` zegt tegenspeler Marc Sheffler in diezelfde featurette met een brede grijns. Aan Cassel wordt niet gevraagd of de verhalen kloppen.

Bezoekers die tijdens de première bij de acteurs hun geld terug kwamen vragen, Craven die van vrienden niet meer met hun kinderen mocht spelen, het zal allemaal wel. Indrukwekkender is acteur Fred J. Lincoln die nog altijd vreselijk veel spijt heeft van zijn rol in The Last House. `Een vreselijke film,` zegt hij in de featurette, terwijl hij enkele minuten geleden nog opschepte dat vrijwel elk goor idee - het verwijderen van ingewanden, het afbijten van een penis - van hem afkomstig is. `De film is een stuk stront. Ik had niet verwacht dat er iemand op af zou komen.` Collega-acteur Hess relativeert: `Fred maakt zelf harde porno. Neuken en pijpen op het witte doek. Alsof dat zo geweldig is.`

Na het audiocommentaar en de Sex Crime of the Century-docu valt er aan de overige extra's niet zoveel plezier te beleven. `Ik dacht dat Bergman een bakker was,` is de leukste uitspraak uit de making of-featurette, en van het becommentarieerde `forbidden footage` springt vooral de meer uitvoerige (en niet gespeelde) plas-in-de-broekscène eruit. Verder zijn er nog een filmpje over de vreselijke liedjes die Hess voor de soundtrack schreef, een kwartier aan dailies en outtakes en de bioscooptrailer. De film zelf staat er mooi grofkorrelig op.

Beeld: 1.85:1 (anamorphic widescreen)
Geluid: Dolby 2.0 en 5.1 (Engels )
Ondertiteling: Nederlands
Duur: 83 minuten (hoofdfilm)
Distributeur: Dutch Filmworks (World Wide Cinema)