Niettemin zit er maar één echt bloederige film bij. Terwijl The Haunting ( 1963) alle spoken en gruwels buiten beeld houdt, het postapocalyptische Soylent Green (1973) eerder filosofisch dan gewelddadig is en ook The Omega Man (1971) en ook de rattenfilm Of Unknown Origin (1983) weinig onsmakelijks te bieden hebben, gaat de seriemoordenaar uit Friday the 13th (1980) flink tekeer met kapmes en hakbijl. Acht doden vallen er, en dik twintig jaar na dato overtuigen die expliciet in beeld gebrachte gruwelijkheden nog steeds.
In één van de beste scènes krijgt een nog piepjonge Kevin Bacon een pijl door zijn hals geduwd, terwijl hij op bed een sigaretje ligt te roken. De degelijk gemaakte ' making of' Return to Crystal Lake laat aan de hand van tekeningen zien hoe dit ranzige effect tot stand kwam. Bacon heeft zijn hoofd door een gat in de matras gestoken, terwijl make-up artiest Tom Savini van onder het bed de pijl door een nep-hals steekt en tegelijkertijd met een pompje het bloed (schapenbloed!) laat spuiten. Scenarist Victor Miller - met zijn bleke gezicht zelf net een filmmonster - vertelt hoe tijdens de opnamen de fitting van het pompje los schoot, en Savini vervolgens zelf het bloed door de pijp moest blazen. 'Als je bereid bent schapenbloed door een pijpje te blazen, ga je wel heel erg ver voor je vak.'
De featurette overlapt regelmatig met het door cast en crew verzorgde audiocommentaar, soms wel erg letterlijk. 'Het belangrijkste in deze branch is dat je geld verdient waarmee je weer nieuwe films kunt maken. Misschien produceren mijn kinderen nog Friday the 13th-films als ik al lang dood ben,' zegt regisseur Sean S. Cunningham in zowel het commentaar als de featurette. Scenarist Miller benadrukt tot twee keer toe dat het Betsy Palmer- personage in feite 'de beschermende moeder is die ik nooit heb gehad' en Palmer herhaalt dat ze het zo heerlijk vond om eindelijk eens niet het lieve buurmeisje te hoeven spelen. Blijkbaar meent iedereen dat het voor de gemiddelde consument teveel moeite is om zowel het audiocommentaar als de featurette tot zich te nemen.
De featurettes en het audiocommentaar op de dvd van Soylent Green - eigenlijk geen horrorfilm maar een effectieve eco-SF-thriller - vullen elkaar veel beter aan. Wat direct opvalt aan het commentaar is dat hoofdrolspeler Charlton Heston ontbreekt en dat zijn plaats is ingenomen door tegenspeelster Leigh Taylor-Young, die in feite een verwaarloosbare bijrol speelt. Zij en Fleischer vullen de commentaartrack voornamelijk met anecdotes en persoonlijke interpretaties (Fleischer: 'De film gaat niet over wat er met de wereld zou kunnen gebeuren, maar over wat al gebeurt. Deze wereld lijkt veel meer op de onze dan we zouden willen'). De documentaire A Look at the World of Soylent Green biedt veel setopnamen, MGM's Tribute to Edward G. Robinson's 101st Film is een homemovie-achtig verslag van het feestje dat voor veteraan-acteur Robinson werd georganiseerd omdat hij met Soylent Green zijn 101ste (en laatste) speelfilm afleverde. 'Robinson was al ziek toen we aan de film begonnen,' vertelt Fleischer in het audiocommentaar, 'en hartstikke doof. Meestal gaf dat geen problemen op de set.'
De dvd's van Of Unknown Origin en The Haunting bieden enkel een audiocommentaar, en alleen dat van The Haunting is echt interessant. Regisseur Robert Wise, een Hollywoodlegende die bij het grote publiek vooral bekend is als de man achter The Sound of Music en West Side Story , vertelt dat hij toch het liefst horrorfilms maakt, omdat je binnen dat genre veel vrijer kunt omgaan met kleur, camerawerk, montage, enzovoort. En dat terwijl The Haunting zich volledig beroept op de kracht van de suggestie, in tegenstelling tot Jan de Bonts Efteling-achtige remake. Die remake komt slechts één keer op de commentaartrack ter sprake. 'Ik heb hem niet gezien,' zegt scenarist Nelson Gidding, 'Maar hij zal wel in kleur zijn geweest. Hij had geen succes, toch? Hi hi hi...'
De slechtste film uit Warners Halloween-pakket , het eveneens post-apocalyptische The Omega Man, is de enige zonder audiocommentaar. Regisseur Boris Sagal overleed in 1981 tijdens de opnamen van de TV-film World War III, en hoofdrolspeler Charlton Heston had het andermaal te druk met geweren poetsen. Jammer, want er valt veel uit te leggen aan deze slechte bewerking van Richard Mathesons SF-cultroman I Am Legend. Scenarist Joyce Corrington en twee bijrolacteurs proberen het tevergeefs in een korte introductie ('Mensen worden angstig en paniekerig van deze film'). Ook de op de set geschoten docu The Last Man Alive slaat de plank mis door een grijze professor op te voeren waarmee Heston een potje mag babbelen 'over de bronnen van het menselijk gedrag', 'de naakte waarheid' en 'de psychose van de moderne Westerse mens'. Alsof ze het over een film van Tarkovski hebben, in plaats van de slecht geacteerde, rommelig geregisseerde en allesbehalve griezelige B-film die The Omega Man in feite is.