Als historisch drama en creatieve reconstructie van de moord is de film nog het meest geslaagd. Na een klein half uur schuift Bigelow een derde vrouw - zus van de één, schoonzus en minnares van de ander - naar voren als de eigenlijke dader. Precies zoals dat gebeurt in de oorspronkelijke, gelijknamige roman van Anita Shreve. Net als Shreve gaat het Bigelow dan ook om een mogelijk hoe en waarom van de moorden, niet om de suspense. Ze wil vooral laten zien hoe haar hoofdverdachte Maren (gevoelig gespeeld door de Sarah Polley) lijdt onder de liefdeloze houding van haar echtgenoot, de avances van haar Duitse kostganger ( die uiteindelijk voor de dubbelmoord zal worden opgehangen) en de buitengewone affectie voor haar pasgetrouwde broer. 'Ik heb gemerkt dat Gods bedoelingen niet altijd te begrijpen zijn,' zegt Maren in de voice-over, vlak voordat ze de bijl terhand neemt. 'Of waarom in één nacht genot, dood, razernij en tederheid samenvallen. Zodanig vermengd dat men het één nauwelijks van het ander kan scheiden.'
The Weight of Water sjoemelt nogal met de feiten van de moordzaak. In dat opzicht is de film eerder een romanverfilming dan een geschiedenisles. Belangrijker is dat het calvinistische milieu waaraan de gevoelszieke Maren ten onder gaat, tot leven komt. En dat doet het, ondanks de nepbaarden en de soms nogal dik aangezette dialoog. Na vampierenhorror (Near dark), sombere SF (Strange Days) en publieksvriendelijke actie (Blue Steel, Point Break) blijkt Bigelow ook raad te weten met de intieme neerslachtigheid van een negentiende eeuws visserseiland. Kalm camera- en montagewerk, kille kleuren, melancholiek-dwarrelende muziek - allemaal tamelijk conventioneel, maar het werkt.
Het geheel fictieve en uiterst voorspelbare moderne verhaal wordt opgeleukt met freezeframes, timelapse- en slow motion-effecten, grofkorrelige zwartwit-fotografie en wankele point of view-shots, maar het blijft saai en slecht uitgewerkt. Behalve het hoofdpersonage - de lichtelijk labiele fotografe Jean Janes (Catherine McCormack) die op Smuttynose kiekjes komt maken voor een artikel over de moordzaak - is er geen enkele link naar het verleden. De ene plot biedt nooit een interessant perspectief op de andere. In beide verhalen wordt overspelig geflirt, geruzied en heel veel verzwegen, maar in welk psychologisch drama gebeurt dat niet?
De overgangen tussen de tijdsvlakken zijn volstrekt willekeurig, zelfs in de finale-met-storm-op-zee, waar de twee climaxen samenvallen. Los schietend zeil slaat vrouw over boord, en in één doorgaande beweging hakt Maren haar bijl in de rug van haar schoonzus - betekenisloos geknip en geplak, iets anders is het niet.
Op de zeilboot wordt ook nog eens slecht geacteerd, alsof de cast zich op die manier aan het schizofrene karakter van de film wil conformeren. Sean Penn schmiert onuitstaanbaar in de rol van veelgeroemd schrijver Thomas Janes, zonder dat duidelijk wordt in hoeverre dat schmieren bij het personage zelf hoort. Dat geldt ook voor Elizabeth Hurley als femme fatale Adeline Gunne. Op het belachelijke af is de scène waarin Hurley geil doet met een ijsklontje en Penn in close up bedrukt-hitsig toekijkt.
Met zulke missers is het begrijpelijk dat de film al twee jaar lang op een plank lag te verstoffen, toen studio Lion's Gate besloot hem dan toch maar op kleine schaal uit te brengen. In de Nederlandse bioscopen was The Weight of Water nooit te zien; de kale, niet al te best uitgevoerde dvd valt nauwelijks een herkansing te noemen.
Beeldformaat: 1.85:1 (anamorphic widescreen)
Geluidsformaat: Dolby 5.1 en
2.0
Ondertiteling: Nederlands
Duur: 110 minuten (hoofdfilm)
Distributeur: A-Film Home Entertainment