Geen heilig Heavy Metalhuisje blijft in This Is Spinal Tap overeind: het lange headbanghaar, de agressieve gitaarsolo, de vuile blik, de goedgevulde leren broek. Één optreden van Tap - bij voorkeur het met piepschuimrekwisieten en dwergen in klederdracht opgeleukte nummer 'Stonehenge' - en je kan de Metalheads nooit meer serieus nemen. 'Does for Rock 'n Roll what The Sound of Music did for hills', vat de slagzin mooi samen. De (niet ondertitelde!) extra's op de dvd zijn al even ironisch als de nepdocumentaire zelf. Van de TV- documentaire Where Are They Now tot het Tellsell-achtige spotje Heavy Metal Memories ('Alle hitparadenoteringen bij benadering').
Tien jaar na DiBergi's film blijken de Tap-leden hun muziekcarrière aan de wilgen te hebben gehangen. Nigel Tufnel werkt zich langzaam omhoog in een dolfinarium ('Ik ben drie keer herkend in vijf jaar, waarvan twee keer door een vis'), David St. Hubbins heeft zich teruggetrokken in een zweethut ('Hoe eenvoudiger mijn filosofieën worden, hoe gemakkelijker ik ze onthoud') en Derek Smalls is nu een schoolbibliothecaris met een opruimneurose ('Met Spinal Tap gingen we voortdurend bergop- en bergafwaarts. Alleen wist je nooit waar je zat.')
Met de mensen om de band heen gaat het al niet veel beter. Hubbins' ex-vrouw Jeanine Pettibone 'kweekt nu verschillende soorten kruiden voor verschillende soorten dingen' en coach Artie Fufkin gaat de straat op met een mime-act ter promotie van het kippenei. Treurige levens, maar na This Is Spinal Tap kon je ook moeilijk anders verwachten.
Terug naar de gloriedagen gaan we met een kleine tachtig minuten aan outtakes - haast een alternatieve versie van de film - de uit Taps hippie-periode stammende 'Flower People'-persconferentie, en een viertal los te bekijken videoclips (het in kinky zwart wit gedraaide Bitch School is een absolute must). Tussen de verplichte trailers staat gelukkig ook de beroemde Cheese Rolling-promo, waarin regisseur DiBergi met een korte reportage over Noorse kaasrol-rituelen komt, omdat er nog geen materiaal uit de film beschikbaar was. Met Spinal Tap heeft al dat raadselachtige kaasgedoe niets te maken, maar het levert beelden op die minstens zo onvergetelijk zijn als de dwergact bij het Stonehengenummer.
Beeld: 1.85:1 (anamorphic widescreen)
Geluid: Dolby Digital 2.0
Ondertiteling: onder meer Nederlands
Duur
(hoofdfilm): 80 minuten
Distributeur: RCV