Silvain Chomet wou met Les triplettes de Belleville niet zomaar een animatiefilm maken. Met dat statement opent de belangrijkste extra op de onlangs verschenen, karige dvd, de dertig minuten durende Making of: De voltooid toekomende tijd van de animatiefilm. 'Ik wil niet verwaand klinken', zegt Chomet , 'maar de film is een klein manifest, waarmee we willen zeggen: "Zoiets kunnen we óók maken."' Waarmee hij tekenfilms voor volwassenen bedoelt.
Chomet hoopt met zijn film bij te dragen aan de esthetische hervorming van het bioscooppubliek, zo blijkt aan het eind van de docu. 'De tekenfilm evolueert niet, maar de manier waarop mensen ernaar kijken gaat vooruit. Dát is interessant, dát evolueert. (...) In de jaren zeventig was er veel belangstelling voor tekenfilms voor volwassenen. Daarna zijn die weer verdwenen . Zit het genre nu weer in de lift? Niemand weet het. Maar hoe meer originele en ongewone films je het publiek aanbiedt, hoe makkelijker het wordt om daarna vooral de kinderen te vormen. Als ze veel uiteenlopende films zien, worden ze later misschien nieuwsgierig, en willen ze aparte dingen zien. Er zijn nog veel vooroordelen over tekenfilms. Ze moeten schattig, kindgericht en aardig zijn met mooie kleurtjes. Mensen denken nog steeds zo. Veel ouders zijn bang dat hun kinderen films zien over alledaagse dingen.'
Chomets woorden komen vaak nogal vaag of tegenstrijdig over, ook wanneer hij vertelt dat hij graag wilde bewijzen 'dat er ook acteurs kunnen deelnemen aan tekenfilms.' Iets concreter klinkt hij wanneer hij zegt dat hij een animatiefilm wou maken met 'een bepaald soort muziek', en dat Les triplettes, oorspronkelijk bedoeld als kortfilm van twintig minuten, nu vol 'dingen uit het leven' zit. Zo zijn de dames van het elastische swingtrio gebaseerd op zijn oma, die hij nooit heeft gekend.
Tijdens de aftiteling is hij nog steeds niet uitgepraat. 'Ik denk dat ik achter een nieuwe film aanloop. Ik heb zin om films te blijven maken. Dat is het dus, ik loop achter de mogelijk... Waar loop ik toch achteraan? Misschien loop ik achter mijn jeugd aan. Ja, ik denk dat dat het is. Ik zal haar nooit terugvinden , maar je hebt toch altijd zin om er dichterbij te komen.'
Gelukkig gaat de documentaire over veel méér dan Chomets bedoelingen en onmogelijke verlangens . Hoofd-animatie Benoît Féroumont en visuele effecten-tovenaar Peter van Houte vertellen onder meer over hun intensieve maar uiterst bevredigende samenwerking met Chomet (Féroumont: 'Aan dit project werkten geen ambtenaren mee, maar enthousiastelingen die geloofden dat ze met iets bijzonders bezig waren') en het feit dat in Les triplettes de dialoog tot een absoluut minimum beperkt is ('Het lichaam moet spreken').
Over de ruwe, potloodachtige tekenstijl waarbij de kleuren niet altijd binnen de randjes blijven, zegt Chomet dat hij hierin erg beïnvloed is door films als 101 Dalmatiërs (1961). 'In die tijd liet Disney vooral de tekeningen zien en overtrokken ze die niet meer met een pen. De tekening kwam in beeld, trillend en met soms zichtbare potloodtrekken.' Tegen zijn ploeg zei hij dat ze zich vooral moest laten gaan ('Maak vooral hoekige krommen'), maar dat dit erg moeilijk was met de geavanceerde fijne lijntjes- computerprogramma's van tegenwoordig. Uiteindelijk werd Les triplettes volgens Van Houte van begin tot eind met bestaande programma's als Photoshop en Painter gemaakt op gewone huis- tuin- en keukenpc's, 'want voor iets anders was er geen geld.'
Naast de documentaire bevat de dvd de charmante clip van de Franse artiest M bij het slotliedje 'Belleville rendez-vous' en een ultrakorte making of van die clip. Aardig, maar we hadden liever de verwijderde scènes-met commentaar, animatie-masterclasses, interviews en featurettes gehad die op de Franse en Engelse dvd's staan.
Beeld: 1.78:1 (anamorphic widescreen)
Geluid: Dolby Digital 5.1 (Frans)
Ondertiteling: Nederlands
Duur (
hoofdfilm): 78 minuten
Distributeur: A-Film