Deze documentaire ('West Side Memories') doorloopt het hele proces van musical naar Hollywoodpremière, daarbij archiefbeelden en filmfragmenten afwisselend met pratende hoofden uit cast en crew. De meeste aandacht gaat uit naar de in 1998 overleden choreograaf Jerome Robbins. Tot hij om budgettaire redenen de laan werd uitgestuurd, verzorgde Robbins alle dansscènes van West Side Story, en werkte hij als co-regisseur samen met Robert Wise. 'Het was alsof twee goede chefkoks samen één taart gingen bakken', zegt executive producer Walter Mirisch.
Robbins, in zijn vak minstens zo berucht als beroemd, eiste van de acteurs-dansers een maximale fysieke inzet. 'Ze zeggen dat ik een slavendrijver ben', vertelt hij in een oude radio-opname, 'Maar ik wil slechts de waarheid uit elke situatie halen. Ik verwacht dat de dansers daar professioneel in zijn. Ik knal wel eens door het plafond, maar dat gebeurt alleen wanneer iemand niet tot het uiterste gaat en niet evenveel teruggeeft als ik hem probeer te geven.'
Rita Moreno (Anita) en Russ Tamblyn (Riff) weten precies wat hij bedoelt. 'We repeteerden tot we niet meer konden', zegt Moreno. Tamblyn: 'Robbins was pas tevreden als je voeten bloedden.' Assistent- regisseur Robert E. Relyea vertelt dat Robbins' choreografieën zo zwaar waren ' dat we telkens doorgingen tot iemand geblesseerd raakte. Dan maakten we dat nummer af in de avondrepetities. Overdag gingen we verder met een ander nummer, en werden altijd door een fysiek probleem onderbroken. Volgens mij hebben we geen enkel nummer in één keer voltooid.'
Toch was iedereen blij met Robbins. 'Hij haalde het beste in je naar boven', aldus Moreno. 'Hij zorgde dat je veel beter presteerde dan je dacht dat je kon. Ik aanbad hem. Net als de meeste andere dansers.' Hoofdrolspeelster Nathalie Wood zou volgens haar uit het raam zijn gesprongen als Robbins dat had gevraagd.
Robbins en Wise gingen op de set heel verschillend te werk, vertelt Tamblyn. 'Jerome was heel emotioneel en veranderde dingen voortdurend. Hij werkte op een heel persoonlijke manier met de dansers en acteurs. Hij haalde truukjes uit om emoties bij ze los te maken. Hij regisseerde veel meer dan Robert. Robert liet alles op zijn beloop.' Wise liet Robbins na diens ontslag meedoen aan de montage, en riep hem bij zich toen hij in 1962 voor West Side Story de Oscar kreeg voor Beste Regisseur. Een logische beslissing, zo blijkt uit de documentaire.
Na alle herinneringen aan Robbins blijven er nog wat minuten over voor Wise, de belichting, de art direction, en, het meest interessante van alles, de nasynchronisatie. De zangpartijen van alle acteurs werden op last van 'music supervisor' Saul Chaplin gedubd. Hoofdrolspeelster Wood, die ervan uitging dat haar stem gebruikt zou worden en alle nummers zelf opnam, was niet de enige die daar problemen mee had. Tamblyn zegt over de 'Jet song', dat hij dat nummer best zelf had kunnen doen. 'Zo moeilijk was het niet. Maar Saul Chaplin stond er op . Het was nu eenmaal zijn beroep.'
Moreno, die voor de rol van de felle Puertoricaanse Anita een Oscar kreeg, geeft toe dat de zangpartijen voor haar te hoog gegrepen waren. 'Ik kreeg die lage noten er niet uit. Er kwam niks uit mijn keel. Maar het vervelende was dat Betty Wand (die Moreno's nummers opnieuw inzong, KT) zich niet in Anita kon verplaatsen. Niet in míjn Anita. Ik wou het snauwend zingen. Mijn gezicht komt nu niet overeen met wat de stem uitdrukt.'
Ter illustratie combineert de documentaire enkele scènes uit de film met fragmenten uit proefopnames. Inderdaad zingt niet iedereen even best, maar het is wel erg interessant om te kunnen zien en horen wat West Side Story met de originele stemmen was geworden. Waarom heeft MGM geen apart audiokanaal aangemaakt met de stemmen van Wood, Tamblyn, Moreno en de rest?
In plaats van dergelijke vindingrijke extra's krijgen we nog twee galerijen met storyboard- en artdirectionschetsen, een korte vergelijking tussen het storyboard en de film, vier trailers en de mogelijkheid om de film te kijken met het oorspronkelijke bioscoopintro - een verkleurend abstract plaatje van Manhattan dat door een ouverture wordt begeleid, destijds bedoeld als opwarmer voor de binnendruppelende bezoekers. Geen verwijderde scènes, en zelfs geen audiocommentaar door Wise, die de meeste andere dvd-releases van zijn film wél van een toelichting heeft voorzien.
Beeld: 2.35:1 (anamorphic widescreen)
Geluid: Dolby 5.1 (Engels)
Ondertiteling: onder meer Nederlands en Engels
Duur (hoofdfilm): 146 minuten
Distributeur: MGM Home Entertainment