Bang is hij niet, de jongen die auditie doet en vragen beantwoordt terwijl hij gefilmd wordt. Hoe oud hij is? Veertien, maar hij is niet zo groot en kan dus best voor een twaalfjarige doorgaan. 'En u zocht een echte durfal, dus...' Is hij dat dan? 'Ja, ik ben niet echt zo'n denker.' Na deze screentest moet het al snel duidelijk zijn geweest dat de makers van Les quatre cents coups in de persoon van deze Jean-Pierre Léaud hun hoofdrolspeler, hun Antoine Doinel , gevonden hadden.

De screentest van Jean-Pierre Léaud is één van de aardige extra's op de dvd-boxen met François Truffaut-films die A-Film onlangs uitbracht. Twee boxen met in totaal dertien dvd's: elf films plus twee bonus-discs. Daaronder zitten titels als Jules et Jim, Le dernier métro, Tirez sur le pianiste en het eerder genoemde Les quatre cents coups.

Flink wat , al is het niet zo dat je met het kopen van deze boxen voorlopig wel klaar bent met je Truffaut-verzameling. Belangrijke titels als La Nuit Américaine, L' Argent de Poche, Fahrenheit 451 en L'Enfant Sauvage ontbreken.

Het tweede deel van de Truffaut Collectie bevat de vier speelfilms waarin Antoine Doinel gevolgd wordt: na de tranentrekkende belevenissen als slecht opgevoede, moeilijk handelbare tiener in Les quatre cents coups (1959) zien we hem negen jaar later terug als onhandige privé-detective in Baisers volés. Vervolgens als overspelige jonge vader in Domicile Conjugal (1970) en ten slotte als autobiografische schrijver in het veelvuldig terugblikkende L'Amour En Fuite ( 1979). Helaas ontbreekt de korte film Antoine et Colette (1962), dat onderdeel vormde van het vijfluik L'amour à vingt ans.

Uit een filmpje met Truffaut dat op de bonus-dvd staat, blijkt overigens dat Domicile Conjugal bedoeld was als afsluiting van de Doinel-cyclus. Blijkbaar kon de regisseur jaren later de verleiding toch niet weerstaan om nog eens op Doinel terug te komen. Doinel is wel eens het alter ego van Truffaut genoemd. In een interview op de bonus-dvd zegt hij daarover: 'Antoine Doinel lijkt op mij, maar we zijn niet dezelfde persoon. Hij lijkt ook op Jean-Pierre Léaud, maar niet helemaal.'

Ook vertelt hij dat er een simpele reden was waarom hij na Les quatre cents coups opnieuw een Doinel-film maakte: hij wilde simpelweg graag weer met Léaud werken . Hij en zijn collega-scriptschrijvers maakten van Doinel een privé-detective omdat dat een beroep was dat toen veel in Amerikaanse films voorkwam; ze wilden er een grappige, Franse variant op maken. Een privé-detective die een vrouw schaduwt die dat merkt en de politie op hem afstuurt.

Leuk is wat hij vertelt over een scène in Baisers volés, waarin Antoine alleen in een kamer komt te zitten met de vrouw waar hij stapelverliefd op is, Fabienne Tabard - de echtgenote van Antoine's baas. Truffaut gaf de acteurs de instructie zich niet te haasten, zodat de spanning die in de lucht hangt zo lang mogelijk blijft duren. Interessant is de gedetailleerde uitleg van de regisseur bij het verdere verloop van de scène. Hij haalt Hitchcock aan: 'Een sfeer overbrengen is moeilijk, maar ze behouden is nog moeilijker.'

Hitchcock komt ook terug in het laatste openbare optreden van Truffaut in 1984, een televisie-interview met Bernard Pivot dat vooral over Truffauts boek over Hitchcock (een weergave van hun gesprekken) gaat. Truffaut omschrijft hem daarin als 'één brok frustratie'. Mooi om te zien, zeker omdat de ook aanwezige Roman Polanski zich in het gesprek mengt.

Merkwaardig is dat bij deze mooi verzorgde dvd- boxen toch storende slordigheden voorkomen. Een voorbeeld is de korte film op de bonus-dvd die wordt aangeduid als 'The Schief Makers'. Wat dat moge zijn? Het gaat om Les mistons, één van Truffauts eerste films. En de Engelse titel luidt: The Mischief Makers.

Beeldformaat: 16:9 en 4:3
Geluidsformaat: Dolby Digital 2.0
Ondertiteling: Nederlands
Distributeur: A-Film Home Entertainment