De feiten
Geboren: 24 maart 1945, Reno (Verenigde Staten).
Actief als: regisseur, producer, schrijver, acteur.
Eerste film: Sweet Kill (1973), ook bekend als The Arousers.
Prijzen: Oscar in 1998 voor scenario van L.A. Confidential, ook nominaties voor beste regisseur en beste film; prijs voor beste buitenlandse film van het Australian Film Institute voor L.A. Confidential; prijzen van filmcritici in New York, Florida, Boston, Las Vegas, Los Angeles, Chicago en Londen voor L.A. Confidential (beste regisseur, beste scenario); Metro Media Award op filmfestival Toronto voor L.A. Confidential.
Beste film
L.A. Confidential (1997). Verfilming van James Ellroy's roman over politiecorruptie in de jaren vijftig is een knap geconstrueerde ensemblefilm waarin acteurs als Kevin Spacey, Russell Crowe, Guy Pearce en Kim Basinger op hun best zijn. Ook zien: Wonder Boys (2000), 8 Mile (2002).
Slechtste film
The Little Dragons (1980). Hansons enige echte uitglijder, ook wel bekend als Karate Kids USA.
Handelsmerk
Hanson had zich ontwikkeld tot een vaardig maker van sterk door Hitchcock beïnvloede thrillers (The Bedroom Window, The Hand That Rocks the Cradle) toen hij opzien baarde met het veelgeprezen L.A. Confidential, dat zijn eerdere werk overtreft in ambitie, diepgang en acteerprestaties. Hanson geeft een mooi beeld van Los Angeles in de jaren vijftig, een combinatie van glamour, decadentie en moreel verval. Met het fijnzinnige, geestige Wonder Boys en het verrassend authentieke 8 Mile (met Eminem als rapper in Detroit) consolideerde Hanson dat hoge peil. Kenmerkend zijn het gemak waarmee hij ook complexe verhalen vertelt en het opvallend goede acteerwerk dat hij zijn acteurs weet te ontlokken. Het bekende thriller-gegeven dat in zijn vroege werk vaak terugkeerde, dat personages of plekken heel anders blijken te zijn dan ze aanvankelijk lijken, komt ook in zijn latere films terug.
Hanson over Hanson
'Ik ben altijd gek geweest op films. Maar pas toen ik wat ouder werd, begon ik te begrijpen dat er iemand achter de camera zat die het verhaal vertelde. Als kind denk je dat de acteurs het allemaal ter plekke zelf verzinnen - wat ook wel eens gebeurt trouwens. Zodra ik besefte dat er zoiets bestond als mensen die films regisseerden, wilde ik er meer over weten. En hoe meer ik erover te weten kwam, hoe meer ik zeker wist dat ik zo iemand wilde worden.'
(The Guardian , 2002)
'Ik denk nooit bij mezelf: is dit een chick flick, of een politiefilm, of een rapfilm, of wat dan ook. Als ik moet beslissen of ik een film ga doen, kijk ik vooral naar de personages, die moet ik interessant vinden . En waar ze mee bezig zijn. Het volgende is de wereld waarin het verhaal zich afspeelt. Het laatste is pas de plot, of het label dat je er op kunt plakken.'
(indieLONDON, 2005)
'Ik ben zo'n reiziger die liever naar verschillende landen gaat dan telkens terug te gaan naar hetzelfde land. Maar in die verschillende landen zoek ik wel soortgelijke plekken en interesses op.'
( Empire, 2005)
'Door het succes van The Hand that Rocks the Cradle en The River Wild had ik wat meer bewegingsruimte gekregen. Daar was ik mij erg bewust van. Je kunt dan twee dingen doen: de films maken die ze van je vragen en een hogere gage eisen, of voor een lager bedrag het soort film maken dat je zelf wilt maken. Dat is een gok. Met L.A. Confidential benutte ik die mogelijkheid heel bewust. Ik hield alles zo veel mogelijk in de hand, als schrijver, producer en regisseur.'
(The Guardian, 2002)
'Hij had L.A. Confidential gezien en vroeg me langs te komen op zijn kantoor. Dat is alsof je bij de paus geroepen wordt! Toen we een tijdje hadden zitten praten, zei hij: 'Dus nu je L.A . Confidential hebt gemaakt, wil je hierna zeker een komedie doen?' Dat had hij goed gezien.'
(over Billy Wilder, Empire, 2005)
'Suspense-films zijn heel puur als je kijkt naar de manier waarop een verhaal in een film verteld wordt. Er wordt wel eens gezegd dat films lijken op dromen, en dat geldt het meest voor thrillers. Door de manier waarop ze je confronteren met je angsten, en de stroom van beelden. De beste thrillers zitten heel goed in elkaar en zijn goed uitgedacht.'
(The Guardian, 2002)
'Alle goede verhalen gaan over ergens van bewust zijn. Zelfkennis of het gebrek daaraan, hoe je het krijgt of juist niet. Zelfonderzoek is een thema dat bij mij vaak terug komt. Wie ben ik, hoe ben ik hier beland en hoe kan ik een betere versie van mezelf worden. Dat proces begint vaak met zelfdestructie.'
(The Guardian, 2005)