De feiten
Geboren: 21 april 1951 in Engis, België (Jean
-Pierre) en 10 maart 1954, Awirs, België (Luc)
Actief als: regisseurs, producers en schrijvers.
Eerste film: Le chant du rossignol (1978), documentaire.
Prijzen: Gouden Palm in Cannes voor Rosetta (1999) en voor L'enfant (2005), prijs voor beste niet-Engelstalige film van de Amerikaanse National Society of Film Critics Awards voor La promesse (1998), Europese Filmprijs voor beste documentaire voor Gigi, Monica... et Bianca (1997), Joseph Plateau-prijs voor beste Belgische regisseur in 1997, 2000 en 2003, prijs voor beste Belgische film op filmfestival Brussel voor La promesse (1997) en Filmprijs Bremen (2005).
Beste film
Rosetta (1999
). Indrukwekkende blik op het trieste leven van de 15-jarige Rosetta, die met
haar alcoholische moeder in een caravan woont en boven alles werk wil vinden, om
respect te krijgen, om zich waardig te voelen. Rauw en benauwend. 'Rosetta
voelt zich opgesloten als een dier,' zei Luc Dardenne. 'We wilden de kijker bij
haar in de kooi zetten.' Ook zien: La promesse, Le fils en L'enfant.
Slechtste film
Je pense à vous (1992) is ook volgens de Dardenne-
broers zelf geen aanrader. 'Dat is een slechte film,' zei Luc Dardenne in een
interview. 'En toch mochten we blijven werken, omdat ze dachten dat we misschien
toch iets te vertellen hadden.'
Handelsmerk
Sobere
, kale stijl, waarbij alles dat niet tot de essentie behoort, wordt weggelaten.
De speelfilms van de Dardennes - die begonnen als documentairemakers - doen
levensecht aan, alsof ze registraties van de (grauwe) werkelijkheid zijn. Het
losse camerawerk, dicht op de huid van de personages, versterkt die indruk. In
feite zijn de films heel zorvuldig gemaakt, met een lange voorbereidingstijd.
Opvallend is ook dat een traditionele verhaalstructuur ontbreekt.
De Dardennes over De Dardennes
'Wij zijn één persoon, vier ogen.'
(indieWIRE, 2000)
Luc: 'Je moet niet laten zien dat je filmt. Je moet
niet boven het kader uit komen en zeggen: dat filmen we. Je moet erin kruipen.
Daar moet je de tijd voor nemen. Je moet de dingen laten gebeuren, en dan film
je.'
(R.A.M. Cannes Journaal, 2005)
Luc: 'De wereld veranderen met
film? Je kunt wel proberen bepaalde beelden van de wereld te veranderen. Beelden
die samen een wereldbeeld vormen.'
(VPRO Stardust, 2000)
Jean-
Pierre: 'We hebben nooit besloten om samen te gaan werken, het is vanzelf zo
gegaan. We weten niet beter. Mensen van buiten zeggen: 'Hoe is het toch mogelijk
? Twee broers.' Maar wat dacht je van de gebroeders Lumière? Het medium film
leent zich uitstekend om met zijn tweeën te creëren.'
(De Filmkrant, 2000)
Luc: 'Als kind kijk je door het raam naar de wereld, en je stelt je er
vragen bij. Alleen heb je vaak pas de antwoorden wanneer je volwassen bent. Wat
wij als kind door dat raam zagen waren arbeiders, fabrieken en stakingen. Die
indrukken bleven op ons netvlies gegrift, maar toch bleven we altijd
buitenstaanders. Ik denk dat ons engagement veel te maken heeft met die
dubbelzinnigheid: het gevoel die wereld te kennen en te begrijpen, zonder er
ooit zelf deel van uit te maken.'
(Knack, 2005)
Jean-Pierre: 'Toen
we documentaires maakten, gingen we een werkelijkheid filmen die buiten je
bestaat, waar je geen controle over hebt - die weerstand biedt aan je camera. Je
moet het nemen zoals het is. Dat aspect proberen we te houden in onze
speelfilms, om iets te filmen dat weerstand aan ons biedt.'
(indieWIRE,
2000)
Luc: 'Wat ons interesseert is om meteen tot de kern door te dringen
. Bj Le fils is dat de twijfel, de aarzeling over wel of niet doden. Dat was de
onderliggende vraag in de film.'
(Kamera.co.uk, 2003)
Luc: 'Nu
hebben we tenminste allebei een Gouden Palm op ons bureau staan.'
(Guido.
be, 2005)