Op scherp: Monic Hendrickx

De feiten
Geboren: 3 december 1966 in Stevensbeek

Actief als: actrice

Eerste film: Twijfel tussen waarheid en tijd ( 1994) van Jos Wigman

Prijzen: Gouden Kalveren op het Nederlands Film Festival voor De Poolse bruid (1998), Nynke (2001) en Het Zuiden (2004); uitgeroepen tot beste actrice op filmfestivals in Buenos Aires (1999, voor De Poolse bruid), Newport Beach (2002, voor Nynke) en Rouen (2005, voor Het Zuiden)

Beste film
De Poolse bruid. Hendrickx’ talent om een heel verhaal in slechts een oogopslag te vertellen, komt in deze film goed tot zijn recht. In dit romantische drama over een gemolesteerde Poolse prostituee die terecht komt bij een Groningse boer, wordt voornamelijk gezwegen. Het verhaal tussen Hendrickx en tegenspeler Jaap Spijkers speelt zich af via de kleinste gebaren en details, waardoor de voorzichtige toenadering tussen de twee extra veel betekenis krijgt. Ook de moeite waard is Nynke, waarin de actrice op subtiele wijze haar personage van een dromerig type in een zelfverzekerde vrouw verandert .

Slechtste film
Monic Hendrickx levert over het algemeen goede acteerprestaties. Een van haar slechtere films is Amazones, waarin de actrice met een bij elkaar geraapt zootje wanhopige huisvrouwen een overval pleegt. Het probleem van de film is onder andere het zwakke script, dat aan elkaar hangt van clichés. Ook hebben Hendrickx en de andere vrouwen voor de gelegenheid een slecht Brabants accent aangenomen en schmieren ze er op los. Dit maakt Amazones tot een film die zich niet leent voor klein, ingetogen acteerwerk, en dat is nu juist waar Hendrickx’ kracht ligt.

Handelsmerk
Veelzijdige actrice die in elk van haar films anders oogt, soms op het onherkenbare af. Kan ook binnen dezelfde rol op een geloofwaardige manier een totale transformatie ondergaan. Speelt meestal kalm, ingetogen, waarbij haar ogen de inwendige emoties en gedachten uitdrukken. Beseft dat haar spel in films beter tot zijn recht komt dan in het theater, waar ze als actrice begon: 'Ik hou bij het spelen in films erg van de details: als ik wegkijk, dan betekent dat als de camera er boven op zit ook écht iets,' zei ze in een interview. 'Op het toneel ziet alleen de eerste rij zo'n detail dat toch een wereld van verschil kan maken.' Meestal gaat ze voor de zware rollen. ‘ Ik denk niet dat ik de lach aan mijn kont heb hangen. Ik wordt niet zo snel gevraagd voor echte komedies. Laten we zeggen dat ik mij goed voel in de huid van sterke vrouwen die hun zwakte durven laten zien, of omgekeerd. Ik houd van personages die niet makkelijk te volgen zijn, van mensen die niet consequent zijn.’

Hendrickx over Hendrickx
'Als speler lieg je de waarheid. In het beste geval lieg je zo goed dat je er zelf intrapt. Dan krijgt het spelen de magie van echtheid.'
(De Volkskrant, 2004)

‘Toen ze het op de toneelschool van Maastricht niet in me zagen zitten, dacht ik een tijd dat ik kennelijk tekort kwam voor acteren. Omdat ze mijn dansen daar wel voldoende gevonden, heb ik een oriënterende dansopleiding gevolgd in Amsterdam. Maar mijn mond houden beviel me toch ook niet. Inmiddels was er een nieuwe toneelschool in Eindhoven geopend en in die kleinere en meer beschutte opleiding kwam ik veel beter tot mijn recht.’
(Telegraaf, 2005)

'Mensen herkennen mij niet snel, misschien is dat voor een actrice een compliment, maar op de rode loper word ik nooit gekiekt. Ik vind het wel prettig om niet in die bladen te staan, dat is één pot nat waar je dan bij hoort. Er is bij mij altijd de discrepantie tussen gekend willen zijn en toch het liefst achter de schermen blijven.'
(Vrij Nederland, 2004)

‘Lobbyen is niet mijn sterkste kant, als ik eerlijk moet zijn. Ik kán dat niet, zo heel bewust jezelf verkopen. Ik kan wel spontaan met iemand aan de praat raken op een festival bijvoorbeeld, maar heel bewust op mensen afstappen en zeggen: hier ben ik? Daar moet ik zóveel drempels voor over, daar heb je geen idee van!’
(Oene Kummer Filmnieuwsbrief, 2005)

‘Ik dagdroom alleen als ik me verveel, en dat doe ik nauwelijks. Dagdromen hangt samen met wat je wilt maar wat niet kan. Ik vind het interessanter bezig te zijn met wat er is.’
(HP/ De Tijd, 2003)

Over netwerken: 'Ik vind dat moeilijk. Voor mij het lastigste van het actrice zijn. Ik schudde vorig jaar Pedro Almodóvar de hand op een festival in Barcelona. Ik kende hem, had hem in Amerika al eens ontmoet. Maar toch: ik voelde me zo nikserig.'
(De Volkskrant, 2005)

‘ Ik wil nog wel eens somber zijn. Vooral als ik moe ben. Niet dat ik tegen een depressie aanhik, maar het is dan wel donker in mijn hoofd. Een glaasje helpt. Als ik dronken ben, ben ik op mijn leukst. Tenminste aan het begin van de dronkenschap, wanneer de roes alle pijn naar de achtergrond doet verdwijnen. Dan kan ik de hele klotezooi omdraaien naar iets dat een mooie glans heeft.’
(Elsevier, 2004)

'Sommige kunstenaars kunnen tien dingen tegelijk, dat is mij niet gegeven, ik ben een stresskip die één ding moet doen. Ik kan niet film en toneel combineren, zeker niet als ik ook mijn dochter nog wil zien als ze niet slaapt, met haar de eendjes wil voeren.'
(Vrij Nederland, 2004 )

'Ik ben katholiek opgevoed. Ik ben gedoopt, heb mijn communie gedaan en zelfs mijn vormsel. Toen ik zeventien werd, begon de paus te roepen over condooms die niet mochten en homo's die ziek waren. Ik heb me toen uitgeschreven uit de katholieke kerk. Ik vond dat onzin, ik wilde niet meer bij dat instituut horen.'
(KRO Studio, 2005)

'Humor zonder pijn vind ik oninteressant.'
(De Volkskrant, 2004)