Hét stijlicoon van de twintigste eeuw, wie zou dat zijn? Marilyn Monroe? Jackie Kennedy? Madonna? Nee, het was Audrey Hepburn. Althans, dat beweert schrijfster Pamela Keogh - die boeken schreef over de stijl van Hepburn en van Jackie Kennedy - op de dvd van Breakfast at Tiffany's, de film die voor een groot deel bijdroeg aan Hepburns status als icoon.
Het is ook vooral Hepburns uitstraling, haar uiterst charmante mengeling van onschuld en wereldwijsheid, die Breakfast at Tiffany's (1961) nog steeds de moeite waard maakt. Ze kan koket doen zonder irritant te worden, dartelt vrolijk en brutaal door de film maar blijft tegelijk het kwetsbare meisje dat naar liefde hunkert. Vrouwen die de film zagen, wilden net als zij zijn.
En dat terwijl, zoals de stijldeskundige opmerkt, Hepburn eigenlijk geen klassieke schoonheid was, en ook niet in de traditie paste van voloptueuze Hollywood-diva's als Jayne Mansfield en Marilyn Monroe. Hepburn werd aanvankelijk maar mager en jongensachtig gevonden. Haar uiterlijk werd pas later een ideaalbeeld. Ze had overigens, vertrouwt producer Rick Shepherd ons toe, heel grote voeten.
De nieuwe dvd-uitgave van Breakfast at Tiffany's bevat eveneens een Making Of, een terugblik die hier en daar opvallend kritisch is. De man die vanaf begin jaren tachtig haar geliefde was, de Nederlandse acteur Robert Wolders, zegt dat hij het jammer vindt dat Hepburn haar personage Holly Golightly niet speelde zoals ze beschreven wordt in Truman Capote's novelle waarop de film gebaseerd is : als sexy callgirl. Meer zoals Marilyn Monroe haar gespeeld zou hebben, de actrice die Capote naar verluidt in gedachten had voor de film. Volgens regisseur Blake Edwards was het publiek daar in 1961 nog niet aan toe en bleef het daarom bij verhulde verwijzingen. Wolders suggereert dat de filmstudio niet wilde dat Hepburn de rol speelde zoals Capote het bedoeld had.
Edwards betreurt achteraf de beslissing om Mickey Rooney de Japanse buurman van Holly Golightly te laten spelen. De grappig bedoelde, karikaturale manier waarop Rooney dat doet, is nu pijnlijk om te zien.
De ruim een kwartier durende Making Of, waarin ook figuranten uitgebreid aan het woord komen, komt nogal ongeïnspireerd over. Het is jammer dat Hepburn zelf niet aan het woord komt. Ze zal toch voor haar dood (in 1993) nog wel eens voor een televisiecamera teruggeblikt hebben op die voor haar zo belangrijke rol?
Beeldformaat: 1.
85:1 (anamorphic widescreen)
Geluidsformaat: Dolby Digital 5.1 (Engels)
Ondertiteling: onder meer Nederlands, Frans, Spaans
Duur: 110 minuten (
hoofdfilm)
Extra's: audiocommentaar door producer Richard Shepherd, Making
Of (16 minuten), Hepburn als stijlicoon (8 minuten), filmpje over Tiffany's (5
minuten)
Distributeur: Paramount Home Entertainment