Voor de opnamen voor Point Blank (1967) begonnen, belegde Lee Marvin een vergadering met de bazen van filmstudio MGM en de producenten. De acteur, op dat moment een ster, zei: 'Ik heb toch volledige zeggenschap over het scenario en over de cast? Die bevoegdheden draag ik hierbij over aan John.' Dat betekende dat de Britse regisseur John Boorman, die met Point Blank zijn eerste Hollywoodfilm maakte, vanaf dat moment zo ongeveer kon doen wat hij wilde met de film. 'En daar,' zegt hij in het audiocommentaar dat op de dvd is toegevoegd, ' heb ik gebruik van gemaakt.'
Point Blank was een opmerkelijke en omstreden film. Opmerkelijk door de avontuurlijke visuele stijl, de structuur van de film die met allerlei flashbacks werkt (waarbij de scènes vaak meer associatief dan chronologisch gemonteerd zijn) en door het belangrijkste personage Walker, een a-morele en apathische anti-held. De film is van grote invloed geweest op bijvoorbeeld Martin Scorsese, Brian De Palma en Quentin Tarantino. De controverse rond Point Blank ging vooral om het harde geweld dat te zien was, of gesuggereerd werd.
Het verhaal van Point Blank is niet zo opmerkelijk: bij het verdelen van de buit van een overval keert één van de beide misdadigers zich tegen de ander; hij schiet hem overhoop en gaat er vandoor met zijn vrouw. Walker wordt voor dood achtergelaten, maar overleeft het en gaat wraak zoeken. Plus zijn deel, 93.000 dollar.
Het oorspronkelijke script, gebaseerd op de roman The Hunter, was volgens John Boorman te slecht voor woorden. 'Lee Marvin gooide het het raam uit,' vertelt hij. 'Mel Gibson heeft het daar waarschijnlijk op straat gevonden, want zijn remake (Payback) ging uit van dat scenario.'
Volgens Boorman wilde Marvin de film toch graag maken omdat hij het personage naar zijn hand kon zetten, en er een alter ego van zichzelf van kon maken. Dat had te maken met Marvins tijd als soldaat in de Tweede Wereldoorlog. Boorman: 'Hij ging de oorlog in als een gevoelige, 17- jarige jongen en kwam er gehard en verknipt uit. Hij kon zich alleen nog maar uitdrukken met geweld. Hij is lang bezig geweest z'n menselijke kant terug te vinden die hij daar is kwijtgeraakt.' Daarin zit een parallel met Walker, een personage dat uit de dood opstaat en geleidelijk z'n menselijkheid terug vindt.
Boorman doet de commentaartrack bij de film samen met regisseur Steven Soderbergh, een groot fan van de film. Dat pakt heel goed uit, omdat Soderbergh enthousiast is, het naadje van de kous wil weten en als kenner zelf ook al veel over de film kan vertellen.
Ook stelt Soderbergh interessante vragen over de mogelijke interpretaties van de film. Is Walkers wraakactie niet de wensdroom van een stervende man, en is dus het grootste deel van de film niet een droom? Boorman geeft er overigens geen uitsluitsel over: het gaat er juist om dat dat onduidelijk blijft. De kijker moet het zien zoals hij het wil zien.
Aan het eind wijst Boorman er nog op dat Walker weliswaar een spoor van doden achterlaat, maar niemand zelf dood maakt - ze worden door anderen gedood, plegen zelfmoord of vallen te pletter zonder dat Walker een vinger uitstak. Het is één van die trivia die, gecombineerd met Boormans anekdotes en uitleg, de commentaartrack erg de moeite waard maken.
Beeldformaat: 16:9 (2.40:1)
Geluidsformaat: Dolby Digital 1.0 mono (Engels, Frans, Italiaans)
Ondertiteling: Nederlands, Engels, Frans, Italiaans
Duur: hoofdfilm 88
minuten; extra's: The Rock part 1 7.13 minuten, part 2 8.27 minuten (over
Alcatraz als filmlocatie voor Point Blank)
Distributeur: Warner Home
Entertainment