De feiten
Geboren: 30 november 1978, Guadalajara (
Mexico), als Gael García Bernal
Actief als: acteur
Eerste film: De tripas, corazón (1996) van Antonio Urrutia. Doorbraak: Amores Perros (2000) van Alejandro González Iñárritu
Prijzen: Zilveren Hugo op het Chicago International Film Festival in 2000 voor Amores Perros; Marcello Mastroianni Award in 2001 op het filmfestival van Venetië voor Y tu mamá tambièn; genomineerd in 2002 voor een Goya voor Sin noticias de Dios (2001); Chopard Trophy in 2003 op het filmfestival in Cannes; in 2005 genomineerd voor een Golden Satellite Award voor Motorcycle Diaries; genomineerd voor een BAFTA in 2005 voor Motorcycle Diaries en in 2006 voor beste nieuwkomer
Beste film
Amores Perros. Iñárritu's prestigieuze drieluik opent
met het verhaal over straatschoffie Octavio (Bernal), die geld verdient met zijn
hond in hondengevechten. Het is bijzonder jammer dat Bernal na eenderde zo goed
als uit de film verdwijnt, maar de toon is dan al wel gezet. Ook zien: het
aangrijpende Babel, het bruisende Y tu mamá tambièn, het bijtende La mala
educación en het avontuurlijke Motorcycle Diaries
Slechtste film
Ondanks de bijna twintig films (!) waarin de nu 27-jarige Bernal heeft gespeeld
, zit daar niet een echte 'stinker' tussen. De slechtste is wellicht de
romantische komedie I'm with Lucy (2002), maar Bernal speelt daar maar een klein
rolletje in, dus dat valt hem nauwelijks aan te rekenen.
Handelsmerk
Als je het nu al omvangrijke oeuvre van Bernal bekijkt
valt meteen de enorme verscheidenheid aan rollen op. Veelzijdigheid is beslist
een van zijn kwaliteiten. Net als intensiteit (Amores Perros), vitaliteit (Y tu
mamá tambièn), en lef (La mala educación, The Science of Sleep). Bernal liet in
James Marsh' onderschatte psychologische thriller The King (2005) zien ook heel
behoorlijk Engels te kunnen praten, dus een Hollywood-carrière behoort tot de
mogelijkheden.
Gael García Bernal over Gael García
Bernal
'Ik wil me alleen bezighouden met authentieke, oprechte
personages.'
(Flaunt Magazine, februari 2002)
'Ik kies een film op
basis van waar ik op dat moment behoefte aan heb. Soms kies ik een film, omdat
ik vind dat hij gemaakt móet worden, vanwege zijn onderwerp, maar ik kan ook een
Italiaanse film kiezen omdat ik zin heb een poosje in Italië te verblijven. Of
als ik op dat moment geld nodig heb, kies ik de film waar ik het meest mee
verdien.'
(IGN.com, september 2004)
'Ik vond dat ik er prachtig
uitzag als vrouw [in Almódovars La mala educación-red.]. Het was ook geweldig om
niet stiekem in het toilet mijn make-up te doen, maar gewoon in het zicht van
iedereen. Enorm bevrijdend.'
(The Observer, augustus 2004)
'Als ik
een personage speel veroordeel ik hem nooit en vraag me nooit af: vind ik deze
persoon aardig? Ik houd me ook niet bezig met het effect van het gedrag van mijn
personage op de andere personages. Liever benadruk ik de emotionele reis de het
personage maakt, daar leer ik hem door begrijpen.'
(About.com, mei 2005)
De rol als transseksueel was geweldig om te doen [La mala educación-red.].
Toen ik mezelf voor de eerste keer zo zag, meende ik zelfs even mijn moeder te
ontwaren'
(De Volkskrant, augustus 2004)
'Ik ben 25 jaar oud en ik
weet nog steeds niet hoe mijn leven eruit ziet. Ik heb het gevoel dat ik nergens
een plek heb om uit te rusten.'
(Time Magazine, oktober 2004)
Ik
kijk al helemaal uit naar het WK, het wordt echt te gek, ik vind zelfs
wedstrijden als Saoedi-Arabië tegen Costa Rica mooi. Het klinkt misschien
onnozel, maar voetbal is echt perfect: het zit vol passie.'
(Sight and
Sound, juli 2006)
'Als je wilt acteren, moet je naar de toneelschool.
Daar geloof ik heilig in. Het is de enige plek waar je veilig op je bek kunt
gaan. Toen ik op de toneelschool zat wilde ik niet alleen acteren om te kunnen
reizen en nieuwe vrienden maken, maar vooral om meisjes te ontmoeten.'
(
The Guardian, oktober 2006)
'Ik weet niet precies hoe een sekssymbool
eruit ziet, maar ik vind dat ik het aardig doe zonder echte spieren of flinke
lengte.'
(Entertainment Weekly, november 2006)
'Het is geweldig om
taboes te doorbreken, ze maken zo'n mooi geluid wanneer je ze verscheurt. Maar
dit personage [Elvis in The King (2005)-red] gaat zo ver dat ik het een
crimineel vind. Desondanks kan ik wel empathie opbrengen voor zijn wrede leven.
Het noodlot bepaalt het verhaal, niet zozeer zijn daden.'
(The London
Times, november 2006)