De feiten
Geboren: 18 februari 1964 als Matthew Raymond
Dillon in New Rochelle, New York (Verenigde Staten).
Actief als: acteur , regisseur, schrijver.
Eerste film: Over the Edge (1979) van Jonathan Kaplan.
Prijzen: Oscarnominatie in 2006 voor Crash (beste bijrol); Independent Spirit Award in 1990 voor Drugstore Cowboy en in 2006 voor Crash; MTV Movie Award in 1999 voor There's Something About Mary ('beste schurk'); Screen Actors Guild Award in 2006 voor Crash (als lid van beste cast).
Beste film
Crash, de ensemblefilm waarvoor schrijver/regisseur
Paul Haggis eerder dit jaar de Oscar voor Beste Film kreeg en waarvoor Dillon,
voor het eerst in zijn carrière, een Oscarnominatie kreeg. Geen hoofdrol voor
Dillon (het is tenslotte een ensemblefilm), maar hij maakt veel indruk als
racistische politieman, die uit uiteindelijk zijn leven waagt om de (zwarte)
Thandie Newton te redden. Ook zien: Rumble Fish, The Outsiders, To Die For,
Drugstore Cowboy, There's Something About Mary.
Slechtste film
Waar moeten we beginnen? Keuze van rollen is niet altijd Dillons sterke punt
geweest, zoals zijn optreden in films als Rebel (1985), Kansas (1988) en het
Madonna-vehikel Bloadhounds of Broadway (1989) bewijzen.
Handelsmerk
Was begin jaren tachtig - na rollen in de Coppola-
films Rumble Fish en The Outsiders - heuse tienerster, maar dreigde begin jaren
negentig als tienerster te eindigen. Dankzij aantal bijrollen in goede films (To
Die For, Beautiful Girls en One Night at McCools) hield Dillon het hoofd boven
water en maakte begin 2000 een opvallende comeback. Dillon bleek naast de
opvallende kop (met hoekige kaaklijn, scherpe jukbeenderen, fronsende blik) een
grote verscheidenheid aan rollen aan te kunnen, en bleek zowaar over komisch
talent te beschikken. Toch speelt Dillon het liefst outsiders, en dan bij
voorkeur outsiders met een donker of crimineel verleden.
Dillon
over Dillon
'Ik ben niet iemand die alleen maar cultfilms maakt.
Soms worden het cultfilms en dat is prima, maar dat is niet waarom ik films maak
. Ik zou heel graag een grote publieksfilm maken, maar dan moeten ze me wel
eerst aangeboden worden, en dat is nog niet het geval.'
(Cigar Afficionado
, 1995)
'Het gaf me de mogelijkheid mijn kijk op de wereld met anderen te
delen. Dat is een heel belangrijk gevoel, en niemand kan me dat nog afnemen. Ik
kan zelf niet goed zien of ik veranderd ben, gegroeid als mens. Ik herken
veranderingen niet, maar dat wil niet zeggen dat ze er niet zijn. Het is alleen
geen duidelijk proces, het is rommelig en ongrijpbaar. Dat wilde ik ook in de
film laten zien. Ik wilde geen aanwijsbaar moment waarin je ziet hoe de held
verandert.'
(Dillon over zijn regiedebuut City of Ghosts, 2002)
'
Als je vroeg begint met acteren, zullen er altijd etiketten op je geplakt worden
. Maar gelukkig wordt dat minder als je ouder wordt. Het interesseert me niet
meer hoe mensen over me denken. Een acteur moet geduld hebben; alleen dan is een
lange carrière haalbaar. Als er iets is waar ik me nu nog over kan ergeren, dan
is het wel het feit dat mijn veelzijdigheid nog steeds niet ten volle benut
wordt.'
(Scotsman on Sunday, 2005)
'Het had alles te maken met het
personage, niet met het verkopen van meer popcorn. Seks in films moet erotisch
zijn. Het moet anders in beeld gebracht worden, want als je alleen maar
opgewonden wilt worden, kan je net zo goed een pornofilm bekijken. Coppola zei
altijd als grapje: "Iedere acteur met wie ik gewerkt heb wil een scène doen
waarin hij aan het pissen is. Ze denken dat het personage daar meer kleur van
krijgt, maar pissen is niet meer dan een lichamelijk kwaad." Met seks in films
is het net zo, seksscènes moeten alleen in films zitten als daar een reden voor
is.'
(Dillon over de naaktscènes in Factotum, Total Film, 2005)
'Ik
hou van comedy's en ik hou van drama. Natuurlijk hou ik van drama, want ik hou
van conflicten. En van romantische komedies heb ik ontdekt dat ze meestal geen
van tweeën zijn: niet romantisch, en geen komedie.'
(About.com, 2006)