Hij wilde geen voordeel halen uit zijn beroemde achternaam, en dus besloot Nicholas Kim Coppola zijn naam te wijzigen in Nicolas Cage. Het verhinderde hem niet om uit te groeien tot een van Hollywoods grootste filmsterren. Cage is binnenkort te zien in Gore Verbinski's drama The Weather Man, als... weerman, inderdaad. Geen briljante film, maar toch de moeite waard. Dankzij Cage. 'Ik wil me nooit zo goed voorbereiden op een rol dat ik me zelf in de weg ga zitten.'

De feiten
Geboren: 7 januari 1964 in Long Beach, Californië, als Nicholas Kim Coppola (neef van filmregisseur Francis Coppola). Hij veranderde zelf al vroeg in zijn carrière zijn achternaam in Cage, omdat hij zich zonder hulp van zijn roemrijke oom wilde bewijzen.

Actief als: acteur, producer, componist en regisseur.

Eerste film: de niet onverdienstelijke tienerkomedie Fast Times at Ridgemont High uit 1982 (toen nog als Nicholas Coppola). Zijn tv-debuut maakte hij een jaar eerder, met de tv-film Best of Times.

Prijzen: (oa) Oscar voor Leaving Las Vegas (1996), nominatie voor Adaptation (2003); won eind jaren negentig publieksprijs Blockbuster Entertainment Award vijf keer; Golden Globe voor Leaving Las Vegas, nominaties voor Moonstruck (1988), Honeymoon in Vegas (1993) en Adaptation; won twee keer MTV Award voor Best Onscreen Duo: in 1997 samen met Sean Connery voor The Rock, en een jaar later met John Travolta voor Face/Off.

Beste film
Leaving Las Vegas. Geen verrassende keus, want dit is de film waarvoor Cage zijn (vooralsnog) enige Oscar won. Cage speelt een aan alcohol verslaafde scenarioschrijver, die troost vindt in de handen van een hoertje. Mike Figgis' film staat bol van de clichés, maar Cage raakt precies de juiste snaren. Ook zien: Wild at Heart, Red Rock West, It Could Happen to You, Kiss of Death, Face/Off en Adaptation.

Slechtste film
Cage' stijl van acteren komt soms verdacht dicht bij schmieren, en een enkele keer gaat hij genadeloos de grens over. Alle maniertjes worden dan onverdraaglijk. Dieptepunt is de melodramatische draak Captain Corelli's Mandolin (2001). Ook niet zien: 8MM en Trapped in Paradise.

Handelsmerk
Het oeuvre van Cage is niet eenvoudig onder een noemer te brengen. De acteur switcht makkelijk tussen genres en maakt vaak tegendraadse keuzes. Op het moment dat hij zijn Oscar voor Leaving las Vegas won , koos hij prompt voor lawaaiige big budget-actiefilms als The Rock en Con Air. En na de periode als actieheld dook hij weer op als neuroot in Adaptation en nu dan als onsympathieke egoïst in Weather Man. Rode draad in zijn werk is dat Cage vaak een eenzaat speelt, die zich door niemand de wet laat voorschrijven. Opvallend goed is Cage als hij eens een onvervalste schurk mag spelen, zoals de geflipte gangster in Kiss of Death, de nog gefliptere gangster in Face/Off en de opportunistische wapenhandelaar in Lord of War.

Cage over Cage
'Ik doe mijn werk meestal pas als de opnamen beginnen. Het is namelijk belangrijk dat je spontaan op iets reageert. Ik wil me niet zo goed voorbereiden dat ik me zelf in de weg ga zitten. Er moet een soort ongepolijstheid zijn, als het ware.'
(Cage over Het Vak in augustus 1994)

'Kijk, het idee dat ik geen Method-acteur ben heeft te maken met het feit dat ik geen enkele vastomlijnde methode onderschrijf. Ik heb mijn eigen methodes, die noem ik: het leven.'
(Cinecon.com, 2005)

'Ik weet niet precies waarom, maar ik voel me prettig in extreme omstandigheden. Ik hou van het lawaai. Ik hou van de intensiteit. Op de ene of andere manier is dat waar ik me thuis voel. Daar ligt mijn smaak en werken mijn instincten het best.'
(About.com, 2002)

' Wat ik belangrijk vind van het werken in film is om nooit iets te doen waarin ik me volledig op mijn gemak voel. Toen ik besloot actiefilms te gaan doen zeiden mensen tegen me: "Dat kan jij niet. Je bent niet het juiste type." Dus toen dacht ik, ongelogen: "Ok, ze denken dat ik het niet kan. Prima, laat ik het dan juist maar doen." En ik heb het gedaan en daar ben ik blij om, en in de toekomst zal ik vast weer in actiefilms gaan spelen.'
(About.com, 2002)

'Zo is het nu eenmaal met alcoholisten. De ene keer zeggen ze iets verschrikkelijk grappigs, en dan ineens doen ze iets heel negatiefs. Mijn personage weet dat hij gaat sterven. Hij is vrij. En zo iemand is opgewekt en soms ook grappig.'
(Cage over zijn Oscarwinnende rol als zich dood drinkende scenarioschrijver in Leaving Las Vegas in de Examiner, 1995)