De feiten
Geboren: in 1960 in Peterhead, Schotland.
Actief als: acteur, regisseur, schrijver, producer.
Eerste film: Riff -Raff (1990) van Ken Loach, na enkele tv-films; als regisseur debuteerde hij in 1993 met de korte film Close, zijn eerste lange speelfilm was Orphans (1997).
Prijzen: Gouden Leeuw op het filmfestival van Venetië in 2002 voor The Magdalene Sisters, diverse kleinere prijzen in Venetië in 1998 voor Orphans; prijs voor beste acteur op het filmfestival van Cannes in 1998 voor My Name is Joe; Discovery Award op het filmfestival van Toronto in 2002 voor The Magdalene Sisters; Evening Standard British Film Award in 2000 voor Orphans;
Beste film
My Name is Joe (1998) van Ken Loach, waarin Mullan een
working class Schot speelt die net van de drank af is - een rol die hij naturel
en genuanceerd neerzet. Ook zien: The Magdalene Sisters.
Slechtste film
Echt beroerde films staan niet op Mullans cv, maar
wel half geslaagde, zoals Young Adam (2003) en half mislukte, zoals de klucht
Ordinary Decent Criminal (2000).
Handelsmerk
Mullan
wordt vaak gecast als het type 'ruwe bolster, blanke pit', dat hij overtuigend
kan vertolken, zonder de clichés die daarbij op de loer liggen. Zijn
onopgesmukte, geloofwaardige acteerstijl past goed bij de onsentimentele,
realistische films van Ken Loach, waarin onderwerpen aan bod komen die Mullan
zelf aan den lijve heeft ondervonden: armoede, alcholisme, misdaad, huiselijk
geweld. Als regisseur is Mullan ook nauw verwant met Loach, vooral wat diens
maatschappelijk engagement betreft. Zo is Mullans film The Magdalene Sisters een
harde aanklacht tegen de manier waarop de katholieke kerk in Noord-Ierland
omging met vrouwen die als 'zondig' werden beschouwd; vanuit dat gegeven stelt
Mullan het universeler thema van onderdrukking van vrouwen aan de kaak. Zijn
eerdere werk, drie korte films en de speelfilm Orphans, speelde zich af in het
arbeidersmilieu van Glasgow, met een mengeling van rauw, bitter realisme en
surrealistische fantasieën.
Mullan over Mullan
'
Films maken is iets dat ik moet doen. Het is niet iets dat ik graag wíl doen
. (...) Acteren is veel leuker. Je loopt wat rond, wordt ontzettend verwend, en
als de opnamen klaar zijn, ga je het café in. Da's een fijne baan. Ik speel
meestal in low budget-films, waar je weinig voor betaald krijgt, maar je hebt
wel ontzettend veel lol.'
(AboutFilm.com, 2003)
'Acteren is 98%
vertrouwen en 2% talent, neem dat maar van mij aan. Als je als regisseur iemands
vertrouwen breekt, dan kan hij al het talent van de wereld hebben, maar dan zie
je dat niet in de film terug.'
(De Filmkrant, 2003)
(Over zijn
vader:)
'Mijn broers en ik vochten op een gegeven moment terug. We moesten
wel. Als je thuis komt van school en je ziet je vader met een mes op de keel
van je moeder, is het logisch dat je hem te pakken wilt nemen. (...) Op mijn
veertiende maakte ik een kop thee voor hem die ik volstopte met slaappillen. Ik
had nooit eerder een kop thee voor hem gemaakt. Toen ik het naar hem bracht,
keek hij op en glimlachte hij. Hij dronk het natuurlijk niet op. Zo ziek was
onze verstandhouding geworden. Het feit dat hij niet alleen wist wat ik
probeerde te doen, maar het ook nog amusant vond, dat is hartverscheurend.'
(The Guardian, 2001)
'De grootste uitdaging is om te proberen mijn films
niet alleen in de arthouses en in het festivalcircuit te krijgen, maar ook in
de multiplexen. Daar gaan mijn kinderen naar toe, mijn familie, mijn klasse -
waarom zou je die dan overlaten aan de fascisten? Maar je moet in zo'n multiplex
zien te komen zonder je ziel te verkopen. Dat is moeilijk. Maar er moet een
manier zijn om mensen zover te krijgen dat ze naar onze films willen kijken,
zonder dat je tegen ze moet zeggen dat het goed voor ze is om zulke films te
zien, omdat je er iets van leert.'
(Film Ireland, 2005)
'Ken Loach
is een genie. Zelfs over honderd jaar zal gelden dat een filmmaker die nog nooit
een Loach-film gezien heeft, niet echt iets van film weet. Dat wil niet zeggen
dat je moet houden van elke film die hij gemaakt heeft, net zomin als je elke
film van Kurosawa, Buñuel of Fellini goed moet vinden. Maar als je nog nooit een
film van hem hebt gezien, spreek je een taal zonder dat je de letter L kent,
als je begrijpt wat ik bedoel. (..) Ik vertel zo veel mensen als ik kan over
zijn manier van werken, iets waar Ken trouwens niet blij mee is. Maar iedereen
wil weten hoe hij het doet. Hij heeft me zelfs een keer opgebeld en me
gewaarschuwd: 'Weet je Peter, hier verdien ik de kost mee', en hij maakte geen
grapje. Ik zei tegen hem: "Ken, zelfs als ik ze vertel wat je doet, zal het ze
vier films kosten om zelfs maar op het niveau van je schoenveters te komen."'
(Film Freak Central, 2003)
'Net als elke Schotse acteur heb ik wel eens
puur voor het geld in de tv-serie Taggart meegespeeld, om kerstcadeaus te kunnen
kopen. Toen ik het script van Ordinary Decent Criminal las, bleek mijn rol
weinig voor te stellen. Maar ik kreeg er wel honderdduizend pond voor. Dat was
te gemakkelijk om niet te doen. Ze boden me meer dan ik met al mijn werk in de
voorgaande zeven jaar verdiend had.'
(The Guardian, 2001)