Op 30 november 1968 liep regisseur Jean-Luc Godard kwaad het National Film Theatre in Londen uit, nadat hij producent Iain Quarrier had geslagen en het publiek had uitgescholden voor fascisten. Godard was kwaad, dat mag duidelijk zijn. Quarrier had zonder Godards toestemming het eind van zijn film One Plus One veranderd. Die versie kreeg later ook een andere titel: Sympathy for the Devil. Beide versies zijn nu op één dvd verschenen.
One Plus One (of Sympathy for the Devil) is een merkwaardige film, zeker voor de kijker die er zonder voorkennis aan begint, en alleen de afbeelding van Mick Jagger op de dvd- hoes heeft gezien. Het zijn eigenlijk twee films in één, vandaar Godards titel. Zijn idee was om twee gedachten met elkaar te combineren - muziek en politiek - en dan maar te zien wat er zou gebeuren.
Oorspronkelijk zou Godards eerste in Engeland opgenomen film over abortus gaan. Met als thema's: vernietiging en schepping. Ook wilde Godard The Beatles of The Rolling Stones graag in zijn film. Het onderwerp veranderde, maar de Stones deden mee. Ze lieten zich filmen in de opnamestudio.
Godard was intussen sterk betrokken bij de linkse Europese studenten onder aanvoering van Daniel Cohn- Bendit en de Amerikaanse radicale zwarte activisten Black Panthers. Het politieke deel van de film gaat over marxisme, liberalisme, democratie, de klassenstrijd, fascisme, in absurdistische scènes waar nauwelijks een touw aan vast te knopen is. Voorbeeld: een man leest luidkeels voor uit Mein Kampf in een lectuurwinkel waarvan de schappen vol liggen met strips en blootbladen. Twee jongens met verband om hun hoofd roepen dat Mao geweldig is. Zowel in de aanpak , jaren zestig-experiment en -provocatie, als inhoudelijk doet het allemaal erg gedateerd aan.
Het muzikale deel van de film is nog wél de moeite waard. We zien het ontstaan van The Rolling Stones' Sympathy for the Devil, een nummer dat begint als melodieus, bijna lieflijk popliedje, dan een bluesy wending krijgt en uiteindelijk in een veel hoger tempo een opzwepend, dreigend nummer wordt.
Het verschil tussen de bioscoopversie en Godards director's cut blijkt miniem te zijn: in de ene versie is de plaatversie van Sympathy for the Devil op de geluidsband te horen, in de andere niet. Godard wilde het eind zo open mogelijk houden, en was er daarom fel op tegen dat het eindresultaat van de inspanningen van de Stones te horen was. Als kijker ben je juist dankbaar dat nog even te horen is hoe het nummer klonk toen het af was. De versie zonder muziek ontkracht overigens een mythe: namelijk dat Godard aan het eind van de film in een cameo de bandleden een sigaret geeft, wat in sommige beschouwingen zelfs werd geromantiseerd tot 'post-coïtale sigaret'. We horen nu Mick Jagger duidelijk zeggen: 'Bedankt, Tom.' De man met bril die wel wat op Godard leek, was dus Tom Keylock, begeleider van de band.
Op de door het British Film Institute uitgegeven dvd is een boeiende documentaire over Godard uit 1968 toegevoegd: Voices. Naast mooie setopnamen en een interview bevat de 43 minuten durende documentaire ook meer achtergrondinformatie (over de Black Panthers bijvoorbeeld), die One Plus One/Sympathy for the Devil beter te begrijpen, en interessanter maakt.
Beeldformaat: 16:9
Geluidsformaat: Dolby
Digital 2.0
Ondertiteling: Nederlands
Duur: 100 minuten (hoofdfilm
); extra documentaire Voices: 43 minuten
Distributeur: Video/Film Express