In de Making Of van Capote zegt Hoffman dat hij het nabootsen van een bekend iemand niet interessant vond. Hij zou de rol van Truman Capote ook afgewezen hebben als Capote een biografische film was geweest, die keurig het levensverhaal van de schrijver zou hebben verteld. Hoffman nam de rol juist omdat de film een fictieve wereld oproept. Gebaseerd op de werkelijkheid, maar nadrukkelijk gestileerd.
Dus doet het er niet toe of Capote in werkelijkheid zelf in een bepaalde situatie wel of niet in huilen uitbarstte: Hoffman laat de tranen komen omdat het op dat moment past bij zijn personage en bij de scène.
In feite nam Hoffman met de rol een groot risico, zegt regisseur Bennett Miller. Het welslagen van de film hing voor een groot deel af van Hoffmans prestatie. Als die onder de maat was geweest, had hij op hoon kunnen rekenen, in plaats van de Oscar die hij voor zijn rol kreeg. In het audiocommentaar bij de film vertelt Hoffman bij sommige scènes dat hij het moeilijk had, en dat hij pas na de eerste week filmen het gevoel kreeg dat het ging lukken.
In de extra's op de dvd vertelt Miller hoe hij het verhaal van Truman Capote, die een boek schrijft over een opzienbarende moord in Kansas , benaderd heeft als een klassieke tragedie. Dat wil zeggen dat de slechte afloop onvermijdelijk moet zijn, vanaf het begin al. Capote wordt er ingezogen en kan het niet tegenhouden. Scenarioschrijver Dan Futterman vertelt dat zijn oorspronkelijke scenario een andere structuur had: die bestond uit twee delen, voor en na Capote's ontmoeting met één van de moordenaars, Perry Smith. Die ontmoeting verandert zijn leven. In de optiek van de regisseur was die ontmoeting eigenlijk geen keus, het was iets onvermijdelijks en voor Capote tragisch. Hij wilde op een gegeven moment dat Smith geëxecuteerd zou worden, zodat hij een einde had voor zijn boek; tegelijkertijd was Smith, waar hij gehecht aan was geraakt, voor hem meer dan een romanpersonage geworden.
Uit de Making Of blijkt nog eens hoe zorgvuldig de film gemaakt is. Zo werd er gekozen voor een kleurenpalet zonder sterke kleuren, en komt er daarom in de film nauwelijks rood en blauw voor. Dat lijkt simpel, maar het heeft grote gevolgen voor de kleding en decors.
Miller vertelt over de stijl van de film, die wel 'ingetogen' wordt genoemd, maar dat volgens hem niet is. Het kalme , beheerste is bedoeld om het bewustzijn van de kijker te verhogen, zoals hij het omschrijft. Hij stelt de kijker dus niet gerust, maar maakt zijn blik scherper. Door het lage tempo kan Miller close-ups langer laten duren, zonder dat het gaat vervelen; en zulke close-ups kunnen informatie overbrengen waar anders een dialoog voor nodig was geweest.
Extra's: audiocommentaar door
acteur Philip Seymour Hoffman met regisseur Bennett Miller, en van Miller met
cameraman Adam Kimmel; Answered Prayers, documentaire over Truman Capote (6.45
min.), Making Capote part I (17.15 min.) en II (18.26 min.); trailers.
Beeldformaat: 16:9 (2.35:1)
Geluidsformaat: Dolby Digital 5.1 (Engels en
Frans)
Ondertiteling: onder meer Nederlands, Engels, Frans
Duur: 109
minuten (hoofdfilm)
Distributeur: Sony Pictures Home Entertainment