Chili, 1973. Na de coup van Pinochet moest ook Ariel Dorfman het land verlaten. De schrijver en latere mensenrechtenactivist had de socialistische regering van president Allende actief ondersteund en werd daarom als vermeend communist gezocht door het leger. Sindsdien staat Dorfmans leven in het teken van de strijd tegen politieke repressie en voor democratisch socialisme, in navolging van Allende's experiment van geweldloze revolutie, dat voor Zuid- Amerika een trendbreuk betekende maar de VS onder aanvoering van Kissinger de stuipen op het lijf joeg, panisch als men was voor 'communisme in de achtertuin ' en een tweede Cuba. De betrokkenheid van de CIA bij de omverwerping van de democratische Chileense regering ten gunste van een dictator staat vast.
Evengoed beschouwt Dorfman zich als een bruggenbouwer tussen de beide Amerika's , zegt hij in A Promise to the Dead: The Exile Journey of Ariel Dorfman, het enerverende portret dat Peter Raymont van hem maakte. (Raymont was eerder goed voor de documentaire Shake Hands with the Devil: The Journey of Roméo Dallaire, over de Canadese generaal die in 1994 een VN-vredesmissie in Rwanda had zullen uitvoeren maar daar geconfronteerd werd met een genocide.)
Dorfman, die naar de VS uitweek, daar uitmuntend Engels leerde spreken en, net als in Chili, universitair docent werd, keert terug naar de locaties in Santiago die bepalend werden voor de dramatische wending in zijn bestaan. Hij is een energiek en begenadigd verteller, die met verve het toenmalige revolutionaire enthousiasme tot leven wekt ('Allende, Allende, el pueblo te defende!') en met strijdmakkers herinneringen ophaalt. Dorfman bleek van de lijst van regeringsmedewerkers geschrapt die Allende vlak voor de coup had opgedragen naar het presidentieel paleis te komen. Waarom kreeg hij - alle anderen vonden de dood - geen oproep? ' Someone had to live and tell the story' (vergelijk de filmtitel), krijgt Dorfman later te horen.
Dramatische hoogtepunten in de film zijn de beslissing in extremis om de revolutie toch maar niet met een simpel handwapen te verdedigen - kansloze missie tegenover tanks en mitrailleurs - en Dorfmans verblijf in de Argentijnse ambassade, in afwachting van politiek asiel.
In 1975 zou hij, samen met Armand Mattelart, het achteraf bezien curieuze werkje How to read Donald Duck schrijven, waarin de Disney-strip een het kinderbrein vergiftigend product van kapitalistisch imperialisme blijkt - de strijd ging immers door. Het leven onder Allende, voor hem de leider en vader, Mozes die zijn volk naar het beloofde land leidde, was geweldig. Daarna kwam het verdriet om vermoorde en verdwenen vrienden (tijdens de dictatuur zouden tienduizenden spoorloos verdwijnen), de pijn van de ballingschap, het schrijverschap, de langdurige oppositie tegen Pinochet. Veel rekenschap waarom het destijds mis ging - alles de schuld van leger en CIA? - geeft Dorfman zich niet, althans niet in de film. Verder dan dat je eigenlijk '70, 80 procent van het volk' achter je moet hebben en dat de revolutie de heersende klasse grote angst aanjoeg, komt hij niet, en soms vraag je je zelfs af wie nou eigenlijk de film geregisseerd heeft.
Maar wat een intens en strijdbaar leven.