Mel Gibson zegt dat zijn films voortkomen uit wie hij diep van binnen is. Dat is een verontrustende gedachte, aangezien elke film die hij regisseert veel expliciet geweld bevat. Ook in Apocalypto worden er weer talloze hoofden afgehakt, doorboord en ingeslagen. In Op Scherp een portret van deze acteur/regisseur met een onstilbare dorst naar bloed: 'Ik ben mijn hele leven al boos.'

De feiten
Geboren: 03 januari 1956, Peekskill, New York , als Mel Columcille Gerard Gibson.

Actief als: acteur/regisseur/producer /schrijver

Eerste film: Summer City (1977); doorbraak: Mad Max (1979); regiedebuut: The Man Without a Face (1993)

Prijzen: Oscars in 1995 voor beste film en beste regie voor Braveheart; BAFTA-nominatie in 1995 voor beste film voor Braveheart; Golden Globe in 1995 voor beste regie voor Braveheart; Golden Globenominaties in 1997 en 2001 voor beste acteur in Ransom en What Women Want; Golden Globenominatie in 2007 voor beste niet-Engelstalige film voor Apocalypto.

Beste film
In de Australische oorlogsfilm Gallipoli (1981) speelt Mel Gibson de jonge atleet Frank die tijdens de Eerste Wereldoorlog samen met een vriend het leger ingaat. Ze denken bewondering en beroemdheid te vinden, maar worden slechts geconfronteerd met geweld en de dood. Regisseur Peter Weir contrasteert de vrijheid en het wijde landschap van de Australische Outback effectief met de beperkingen en begrenzingen van de loopgraven. Ook zien: Mad Max (1979) en Braveheart (1995).

Slechtste film
The Patriot van Roland Emmerich is een historisch epos met maar weinig historisch besef. Tijdens de Amerikaanse Revolutie vermoort een Britse soldaat een van de zonen van weduwnaar Benjamin Martin (Gibson). Een andere zoon neemt hij gevangen om later op te hangen. Martin zweert wraak en bepaalt vervolgens eigenhandig de uitkomst van de revolutie. De film biedt bloederige veldslagen, heroïsche slachtoffers, kampvuurromantiek en soldatenhumor. De ongedoseerde combinatie van deze elementen maken de film een bijna drie uur durend cliché. Ook vermijden: Bird on a Wire (1990) en The Passion of the Christ (2004)

Handelsmerk
Als regisseur is Mel Gibson gefascineerd door bloed en expliciet geweld, met een historisch randje. Hij is geïnteresseerd in oude culturen en wil graag 'de waarheid' van de geschiedenis van een bepaalde cultuur laten zien. Helaas is hij zo gefixeerd op de gewelddadige kant, dat die waarheid vaak ver te zoeken is. Zo vertelt Apocalypto weinig over de Maya's en is Jezus in de Passion of the Christ gereduceerd tot gekwelde marionet.

Gibson over Gibson
'Ik ben een uitstekende vader, al zeg ik het zelf. Je moet een voorbeeld stellen . Ik wil dat ik een goede band met mijn kinderen krijg, zodat ze later met hun problemen bij me willen komen.'
(Saturday Evening Post, 1993)

'De eerste keer dat ik het podium op moest was ik zo nerveus dat ik er echt ziek van was. Ik had letterlijk zulke knikkende knieën dat ik de rol zittend heb moeten spelen. Het was blinde paniek.'
(Playboy, 1995)

'Ik ben nogal ongeduldig en het is zo gemakkelijk om terug te slaan wanneer iemand je aanvalt . Maar ik leer nu dat het niet om terugslaan gaat.'
(Reader's Digest, 2004 )

'Ik ben een kunstenaar, en die kunst komt voort uit wie ik diep van binnen ben. En mijn gave als filmmaker is dat ik verschrikkelijke dingen kan laten zien, maar ondertussen het publiek aan de hand kan begeleiden als het te moeilijk wordt.'
(Fox News, 2004)

'De manier waarop angst wordt verspreid in Apocalypto doet me denken aan President Bush en zijn regering.'
(Time, 2006)

'Ik wil zeker een kleine film maken. Ik wil sowieso veel verschillende films maken dus het volgende project wordt geheel anders.'
( Empire Magazine, 2006)

'Ik ben mijn hele leven al boos. Ik weet niet waar het vandaan komt, maar ik probeer het niet teveel eruit te laten komen.'
(Good Morning America, 2006)

'Als je via kunst met je demonen omgaat, is dat geweldig: je gebruikt je talenten om iets te maken waar andere mensen zich aan kunnen spiegelen, en ik denk dat we het nodig hebben om ervaringen te delen . Ik probeer mensen ergens geheel anders mee naartoe te nemen en ze een ervaring te geven die alle zintuigen prikkelt.'
(The Guardian, 2006)