De feiten
Geboren: 17 juli 1958, Shanghai, China.
Emigreerde vanwege de Culturele Revolutie met zijn moeder op vijfjarige leeftijd
naar Hong Kong.
Actief als oa: regisseur, scenarioschrijver, producent, acteur.
Eerste film: As Tears go By (1989).
Prijzen oa: De regisseur met de meeste films (6, allemaal geregisseerd tussen 1989 en 2000) in de top 100 van beste Chinese films, geselecteerd door de Hong Kong Film Awards ter gelegenheid van 100 jaar film. Gouden Palm Beste Regisseur voor Happy Toghether (1997), genomineerd voor een Gouden Palm voor In the Mood for Love ( 2000), 2046 (2004) en My Blueberry Nights (2007), César voor In the Mood for Love (2000), Hong Kong Film Award en Fipresci prijs in Stockholm voor Chunking Express (1995),
Beste film
Chunking Express, over
het hedendaagse Hong Kong waarin de de uiterste houdbaarheidsdatum van blikjes
ananas een heel aannemelijk houvast vormt voor een politie-inspecteur met
liefdesverdriet. 'Een ansichtkaart uit Hong Kong' zei Wong over Chunking Express
tegen ABC Television.
Ook zien: het tweeluik In the Mood for Love en
2046 ('Voor mij is 2046 is de grote symfonie en Mood is daarin een concert', zei
Wong tegen Time), en welke eigenlijk niet van Wong?
Slechtste
film
Slecht is het verkeerde woord. Zelf Wongs minst geslaagde
projecten zijn allesbehalve een straf om naar te kijken. De critici zijn het
minst enthousiast over zijn laatste film My Blueberry Nights, de eerste film die
Wong Kar-Wai in Amerika opnam met een volledig Engelstalige cast. Het normaal
zo luidruchtige publiek van Cannes - waar Wong een status aparte geniet -
ontving My Blueberry Nights met een oorverdovende stilte. Oogstrelende plaatjes
waren het zeker, zoals altijd bij Wong, maar de mooie gezichtjes van Nora Jones
en Natalie Portman konden de holle frasen in het script niet verhullen. De VPRO
Gids schreef relativerend over de melodramatische dialogen: '[...] die zitten
ook in Wongs andere films, alleen gebeurde dat toen in het Chinees, en dat
klinkt blijkbaar een stuk mysterieuzer en minder afgetrapt dan in het Engels',
en gaf My Blueberry Nights vier sterren.
Handelsmerk
Verscheurend liefdesverlangen verpakt in visuele hoogstandjes. Wong Kar-Wai was
niet voor niets in een vorig werkleven een grafisch ontwerper. De
duizelingwekkende magie van Wongs vaste cameraman Christopher Doyle en de
uitbundige art direction van William Chang maken het feest voor de ogen compleet
. Tijdens het draaien van zijn non-lineaire verhalen staat Wong nooit met een
volledig uitgewerkt script op de set maar laat hij zich liever leiden door zijn
intuïtie. Dat vergt soms het uiterste van de cast en crew, want Wong is berucht
om zijn lange draaiperiodes. Aan het simultaanproject In the Mood for Love en
2046, werkte hij maar liefst vijf jaar.
Wong over Wong
'Er is een parallel. Mr. Chow probeert in 2046 te ontdekken wat liefde voor hem
precies betekent. Ik probeer tijdens het filmen uit te vinden wat film voor mij
precies behelst. Tijdens Days of Being Wild was film voor mij een manier om met
een jeugdige blik naar het leven te kijken. Met In the Mood for Love probeerde
ik bepaalde kleuren en stijlen uit het recente verleden te behouden. Ook 2046 is
een reactie op deze tijd, op de snelle veranderingen die plaatsvinden. Ik kan
echt uit mijn doen raken als ik in een stad op zoek ga naar een restaurant, en
dan te horen krijg dat het is verdwenen. In 2046 gaat niets verloren. Verleden
en toekomst leven er gewoon naast elkaar.'
(Cinema.nl, 2005)
'Een
film is nooit af. Ik heb een premièredatum nodig. Wat is dwingender dan een
vertoning in de competitie van het filmfestival van Cannes?'
(Cinema.nl,
2005, over het feit dat 2046 pas tijdens het filmfestival van Cannes in 2004
afkwam)
'Ik ben voor 60 procent een romanticus'.
(Time, 2004)
'Je hebt een beeld nodig om mee te beginnen. Soms is dat het uiterlijk van een
actrice, of een ruimte, of zelfs een hand. Eros begon ik bijvoorbeeld vanuit het
eenvoudige beeld van een hand'.
(Time, 2004)
'Soms zeggen mensen
: "Waarom gebuik je geen script?" Ik antwoord dan: "Een script is slechts een
deel van het proces. Het is alleen het fundament, een blauwdruk." Als een script
goed genoeg is, moet je schrijver worden, maak er dan een roman van. Cinema
heeft andere kwaliteiten, dat zijn de beelden. Die hebben hun eigen tempo nodig
. Ze moeten talmen, want je moet verlangen naar meer. Het is een heel
instinctief medium, je weet precies welke plaatjes je wilt hebben, en soms kost
het je tien of vijftien keer om het er goed op te krijgen.'
(ABC
Television, 2004)
'Dat ging naadloos, want ik werkte niet bij de stations
zelf, maar altijd in coffeeshops. Ik denk dat ik een boek kan schrijven over
coffeeshops in Hong Kong. Ik breng er het gros van mijn tijd door, en telkens in
andere.'
(ABC Television, 2004, over de overstap van scenarioschrijver
voor televisie naar film)
'Ik wilde deze film Secrets, of iets
daaromtrent noemen, maar Cannes zei: "Nee, er zijn al zoveel films met Secrects
". Dus we moesten een nieuwe titel vinden. We luisterden toevallig naar het
nummer In the Mood for Love van Bryan Ferry, en dat werd 'm toen. Waarom niet?
Die stemming is ook wat de twee mensen in de film naar elkaar drijft.'
(
Indiewire, 2001)
'In Hong Kong was cinema in de jaren '60 heel wat. We
hadden bioscopen voor Hollywoodfilms, locale producties en European cinema, maar
er was niet zoiets als de "kunstzinnige" film. Zelfs Fellini's werden als
commerciële films behandeld. Als kind ging ik heel vaak met mijn moeder naar de
film. We hadden geen idee wat een artfilm was en wat een commerciële; we wilden
gewoon films zien. Dus wat invloeden betreft, de sensaties van wat je mooi vond
om te zien, blijven in je geheugen gegrift.'
(Asian Studios, 1997)
'Ik heb het vermoeden dat mensen denken dat mijn films ingewikkeld zijn, omdat
er zoveel motieven, thema's en symbolen zijn. Voor mij zijn ze heel eenvoudig en
recht voor z'n raap. Ik zeg altijd dat mijn films eigenlijk te simpel zijn om
een film te zijn.'
(Asian Studios, 1997)