De feiten
Geboren: 19 november 1962, Los Angeles, Californië, Verenigde Staten als Alicia Christian Foster
Actief als : actrice, regisseur, producent
Eerste film: tv-film Menace on the Mountain (1970)
Prijzen: won twee Oscars en twee Golden Globes: in 1989 voor The Accused en in 1992 voor The Silence of the Lambs, won in 1992 een BAFTA voor Silence of the Lambs en in 1977 voor haar bijrol in Bugsy Malone, kreeg in 1989 een Independent Spirit Award voor Five Corners, won in 1995 een SAG Award en een MTV Award voor Nell, kreeg een National Film Critics Society Award in 1977 voor Taxi Driver.
Beste film
Hoewel Foster in Silence of the Lambs een krachtige acteerprestatie als Clarice Starling neerzet, is het toch Anthony Hopkins die uiteindelijk de show steelt. In The Accused bewijst Foster wat ze als actrice werkelijk in huis heeft. Foster creëert het ultieme slachtoffer zonder ooit een watje te worden. De actrice maakt van serveerster Sarah, ondanks haar uitdagende kleding en grote mond een kwetsbare vrouw. Ook de moeite waard: Taxi Driver en Five Corners.
Slechtste film
Foster is een van de weinige kindsterren met een langdurige, succesvolle carrière. Het is daarom opvallend dat er weinig films zijn waarin de actrice slecht presteert. Een van haar mindere films is Flightplan. De film mag dan goed van start gaan als spannende thriller, in de derde acte is het verhaal inmiddels zo ongeloofwaardig geworden dat zelfs Foster de boel niet meer kan redden. Uiteindelijk verzandt Flightplan in uitleggerigheid en ridicule plotwendingen. Ook overslaan: Foxes, een moralistische, onrealistische tienerfilm over losgeslagen pubers.
Handelsmerk
Als actrice kiest Foster vaak voor rollen die getuigen van een kritische houding tegenover de maatschappij. Ze speelt bijna altijd sterke vrouwen of personages die reflecteren op de verhouding tussen mannen en vrouwen. De actrice is dan ook vaak te zien in zware, donkere rollen zoals in Silence of the Lambs en The Brave One. De laatste jaren vertolkte ze vaker de rol van moeder met kind in gevaar. Getuige Flightplan en Panic Room. Jodie Foster heeft vanaf jonge leeftijd leren omgaan met de media. Haar houding in interviews is dan ook altijd zakelijk. Hierdoor heeft ze als een van de weinige Hollywoodsterren details uit haar privé-leven grotendeels buiten de pers weten te houden. Ook staat Foster bekend als een van de intelligentste actrices in Hollywood. Ze studeerde magna cum laude af aan Yale en is vloeiend in verschillende talen, waaronder Frans.
Jodie Foster over Jodie Foster
‘Gek genoeg heb ik niet een brandend verlangen om te acteren. Ik weet niet of ik dit beroep ooit had gekozen als ik er niet al op een heel jonge leeftijd mee begonnen was, omdat het niet echt bij mijn karakter past. Ik houd meer van films maken, ik ben dol op film. Als ik één ding de hele dag kon doen, dan zou ik films gaan kijken, daarover praten en de scènes in mijn hoofd structureren. Ik denk dat ik meer als regisseur naar films getrokken wordt, ook al ben ik actrice. Ik speel in films om films te maken, niet om te acteren. Acteren is gewoon toevallig mijn talent, maar ik denk dat ik waarschijnlijk net zo gelukkig zou zijn als technicus of met een andere functie in de filmwereld.’
(Movies, 2005)
'Film heeft een enorme impact, doordat miljoenen mensen bereikt worden. Dat is een feit waarmee ik altijd rekening houd. Ik hoop dat mensen na The Brave One iets meer begrijpen over het effect van geweld. Dat geweld niet zomaar is af te dekken. Als dat lukt , op zo'n grote schaal, dan vind ik dat een wonder. Dan stel ik tevreden vast dat dat mijn bijdrage aan de wereld is.'
(Cinema.nl, 2007)
‘Ik heb er geen probleem mee om mezelf een feministe met een hoofdletter F te noemen. Het is grappig dat dat woord op een of andere manier in de jaren ’80 negatieve connotaties heeft gekregen. Ik voel me aangetrokken tot sterke vrouwen . Ik heb verschillende soorten sterke vrouwen gespeeld, ik heb domme blondjes gespeeld, ik heb nuchtere, betrouwbare vrouwen gespeeld, ik heb wilde vrouwen gespeeld, maar toch waren ze allemaal sterk. Soms heb ik het idee dat dat mijn zwakke plek als actrice is, omdat ik niet echt een zwak personage kan spelen. Ik denk dat als ik een zwak personage zou spelen, dat je me niet zou geloven.’
(UGO, 2006)
Over Taxi Driver: ‘Voordat ik Taxi Driver deed zeiden mensen tegen mij: “Oké, dit is je tekst, en je moet dit en dat doen. Probeer het maar gewoon zo natuurlijk mogelijk te maken.” Bij Taxi Driver had ik echt een Eureka-moment. Ik realiseerde me dat acteren zo veel meer kon zijn dan wat ik tot dan toe gedaan had. Ik moest voor het eerst een personage opbouwen dat ik zelf niet was.’
(Parade, 2008)
‘Ik denk dat ik een goede kandidaat ben om mensen op het laatste moment in films te vervangen, omdat ik zelf regisseur ben. Dus ik weet hoe films gemaakt worden en ik kan de korte weg nemen, zonder eindeloze vergaderingen bij te hoeven wonen. Als ik een film te veel voorbereid, raak ik enorm verveeld. Het is belangrijk om gepassioneerd te blijven.’
(BBC, 2002)
Over de paparazzi: ‘Toen ik achttien was, waren al die camera’s er nog niet. We waren wild, prettig gestoord en deden gekke dingen. We hingen rond in New York en gingen nooit slapen. Ik weet niet hoe ik zou zijn als ik overal gevolgd zou worden. Het was een andere tijd, en er was niet zo’n beroemdhedencultuur als nu. En ik denk dat als dat wel zo zou zijn, dat ik waarschijnlijk gestopt was. En nu ben ik lang niet zo boeiend als mensen onder de twintig. Ik ga niet uit na half tien of tien uur. Ik bedoel, ik ben moe. Ik heb twee kinderen, snap je? En op een heel jonge leeftijd heb ik geleerd wat ik moet doen om mijn leven af te schermen, omdat ik wist dat het van me afgenomen zou worden als ik niet op zou letten. Als ik geen grenzen zou stellen. Er zijn aspecten van die beroemdhedencultuur waar ik me niet in meng.’
(Macleans, 2007)
‘Ik spreek bijna al mijn films zelf in het Frans in. Ik synchroniseer ze na. Een paar films heb ik gemist, zoals Silence of the Lambs en Little Man Tate, omdat ik bezig was met andere dingen. Maar ik probeer ze allemaal zelf in het Frans in te spreken, omdat dat hele Franse gebeuren een groot deel van mijn persoonlijkheid is. Je hebt allerlei ideeën over hoe je een rol zou spelen, hoe je een personage invulling geeft, en dan zie je het iemand anders doen. Dat is heel frustrerend.’
(DVD Talk, 2001)
‘Julia Roberts en Sandra Bullock maken romantische komedies. Ik maak donkere drama’s. Daar ben ik goed in. Ik heb wel eens auditie voor een Meg Ryan-achtige rol gedaan, maar misschien was ik gewoon niet goed genoeg. En ze hadden waarschijnlijk gelijk, wan ik ben er zeker van dat ik ruk zou zijn in dat soort films. Maar ik heb Meg Ryan wel vervangen in Maverick, en dat was echt zo gaaf. Twee weken voor de draaidagen haakte ze af. Dus ik had mijn kans om een romantische komedie te proberen en het was succesvol. Maar ik hoef er geen carrière van te maken ofzo.’
(Entertainment Weekly, 2007)
‘ Als ik boos ben, word ik heel duidelijk. Ik kan heel goed iemand op zijn donder geven. Het is alsof ik plotseling alle woorden vind, in elke taal. Soms droom ik en die dromen zijn altijd in het Frans. Als ik dan bijvoorbeeld een taxi uitstap, en de chauffeur heeft iets fouts gedaan begin ik hem in het Frans op z ’n nummer te zetten. En nog eens heel duidelijk ook!’
(IndieLondon, 2006)