Na Verborgen Gebreken (2004) was het een tijdje stil rond regisseur Paula van der Oest. Stilte voor de storm, zo blijkt. Want met de televisiefilm Wijster, de biopic Smoke and Ochre met Carice van Houten, en de verfilming van de Gelukkige Huisvrouw van Heleen van Royen in het vooruitzicht is Van der Oest weer helemaal terug. Ondertussen wist ze nog een gaatje vrij te houden voor Tiramisu, die op 6 maart in première gaat.

De feiten
Geboren: 1965, Laag Soeren

Actief als: regisseur/producer/scenarioschrijver/editor

Eerste film : De nieuwe moeder (1996), afstudeerfilm Zinderend (1988)

Prijzen: Beste lange Europese film op het Hollywood Film Festival voor Moonlight (2002), Students Jury Award op het Lecce Festival of European Cinema voor Moonlight ( 2002), Golden St. George op het Moscow International Film Festival voor Moonlight (2002), Jongerenjury Award op het Nederlands Film Festival voor Moonlight (2002), De TV Film Award voor De Trip van Teetje (1998), de Holland Film Award voor De nieuwe moeder (1996), Gouden Kalf voor Coma (1994), Tuschinski Award voor Zinderend (1988), Oscarnominatie voor beste niet- Engelstalige film voor Zus & zo (2003)

Beste film
Nek aan nek-race tussen het voor een Oscar genomineerde Zus & zo en haar debuutfilm De trip van Teetje. De eerste – een speelse komedie over drie egoïstische zussen – heeft meer vaart en humor, de tweede –  met Cees Geel als louche ondernemer die een vrachtschip koopt – meer spanning. Toch moet de beste film van Van der Oest nog komen. De acteursregie is in al haar films goed verzorgd, maar met name op scriptniveau is er nog het een en ander te winnen.

Slechtste film
Grootste teleurstelling was Moonlight. Deze op papier heel interessante film – al was het maar vanwege de hoofdrol van de getalenteerde jonge Vlaamse actrice Laurien Van Den Broeck – bleek in de praktijk niet te werken. Te gestileerd, matige dialogen, en zoals wel vaker bij Van der Oest: onevenwichtig op scriptniveau.

Handelsmerk
Naar eigen zeggen bevatten de films van Van der Oest vaak een vorm van verhevigd realisme. Haar scenario’s wortelen in de alledaagse werkelijkheid, maar er zijn altijd momenten waarop die werkelijkheid plotseling wordt uitvergroot. Voor de scenario's - die ze meestal zelf schrijft - laat ze zich graag beïnvloeden door de groten uit de literatuur. Voor Zus & zo en Tiramisu speelde ze leentjebuur bij Tsjechov (respectievelijk diens De drie zusters en De kersentuin) en voor Moonlight liet ze zich inspireren door de gebroeders Grimm . Een belangrijk thema dat regelmatig in haar films voorkomt is menselijk onvermogen.

Paula van der Oest over Paula van der Oest
‘Ik had een tijdje de vervelende gewoonte tegelijkertijd films én kinderen te maken. Drie dagen na de première van De nieuwe moeder beviel ik van mijn eerste , en ook tijdens de IFFR-première van De trip van Teetje was ik hoogzwanger. Dat beleefde ik totaal vanaf mijn roze wolk.’
Website IFFR, 2008

'Ik voelde altijd een sluimerende onvrede, was tamelijk zwaar op de hand. Ik had foute vrienden, ging om met mensen die drugs gebruikten. Ik voelde me altijd zo saai. Pas op de Filmacademie heb ik een uitweg gevonden voor dingen die in mijn hoofd zaten. De verbeelding. Die maakt het leven de moeite waard.’
De Volkskrant, 2004

‘Heel veel vrouwen hebben vriendinnen waar ze ongelooflijk veel mee kletsen. Ik heb zelf ook zo'n vriendinnengroepje sinds de academie. In de ene periode van ons leven praatten we meer over seks en in de volgende meer over carrière maken, net wat op dat moment het belangrijkste was . Met mijn zusje heb ik dat ook. Het verschil tussen zussen en vriendinnen is dat zussen meer van elkaar weten. Zussen hebben minder op te houden en kunnen soms heel bot en gemeen tegen elkaar zijn. Als je kleren draagt die je zus niet bij je vindt passen, dan zal ze dat onomwonden zeggen. Maar de relaties tussen zussen gaan ook dieper.’
Filmkrant, 2002

‘Ik heb me voorgenomen in elk geval nooit zwakte te tonen op de set, mij krijg je niet klein. Een huilende vrouwelijke regisseur is een zinkend schip. Ik ben heel gedreven en geconcentreerd, vind het heel mooi om te doen. Ik hoor vaak dat ik daardoor ook anderen motiveer.'
De Volkskrant 2004

‘ De zaal was muisstil; 450 mensen in de zaal en ze zaten er helemaal in. Je voelt dat de aandacht gaat naar één punt. Als maker raak je er heel bedreven in, het wordt bijna een neurose, maar je voelt dat er iets mis is als mensen kuchen of schuifelen op rare momenten.’ – Over de premiere van Verborgen Gebreken.
VPRO Gids, 2004

‘De basisplot van Zus & zo is eigenlijk heel eenvoudig. Maar ik ben een beetje een warhoofd. Structuur aanbrengen is niet mijn sterkste kant.’
Filmkrant, 2002

‘Ik kan de Oscars nooit meer los zien van het feit dat wij daar gelopen hebben: met zes vrouwen met hele mooie jurken op dat kleine stukje rode loper dat nog over was gebleven. Ze hadden de rode loper namelijk ingekort, omdat Bush net Irak was binnengevallen en de ceremonie dus niet te uitbundig mocht zijn. Maar dat mocht de pret niet drukken.’
Film1, 2008

‘Ook ik heb me onbewust bezondigd aan interessante mannenrollen. Misschien denk ik wel als een man.'
Cinema.nl, 2002

‘Er waren momenten dat ik meer last had van stress dan bij de andere films die ik gemaakt had. Ik dacht: als ik zo doorga, word ik niet zo heel oud. Maar goed, als de film af is, dan is alle ellende ook weer snel vergeten.’ - Over het maken van Verborgen Gebreken
Planet, 2004

'Ik heb de neiging het realisme op te blazen. Ik zoek graag spanning op, situaties die wringen. Het was mijn intentie een romantic comedy te maken. Het kan zijn dat mijn kijk op het leven niet romantisch genoeg is om het ongecompliceerd te laten verlopen. Ik vind het leven tamelijk ingewikkeld.' – Over Zus & Zo
Cinema.nl, 2002

‘Ik heb altijd een punt waarop ik denk: wauw, ik heb toch wel weer een hele mooie film gemaakt. Maar zodra ik hem voor het eerst aan mensen wil laten zien, gaat het weer mis. Dan ga ik ergens in een hoekje van de zaal zitten en denk: o nee, iedereen vindt hem verschrikkelijk. Ik ga altijd dood bij een eerste vertoning. Ik zweet me erdoorheen. Ben bang dat het niet werkt. Dat het saai is .'
De Volkskrant, 2004