De feiten
Geboren: 29 april 1950, Griffith, New South
Wales, Australië
Actief als: regisseur, scenarist, producent.
Eerste film: Backroads (1977).
Prijzen: won met Rabbit-Proof Fence
publieksprijzen op de festivals van Valladolid, São Paulo, Leeds, Edinburgh,
Durban en Denver; werd meerdere malen bekroond door het Australian Film
Institute, o.a. voor het scenario en de regie van Newsfront (1978); werd in 2002
door de Amerikaanse National Board of Review en de London Critics Circle
uitgeroepen tot beste regisseur, voor Rabbit-Proof Fence en The Quiet American;
kreeg een Razzie-nominatie in de categorie Worst Director voor Sliver (1993).
Beste film
Rabbit-Proof Fence uit 2003, Noyce's terugkeer naar
Australië en zijn roots als geëngageerde filmmaker. Met zijn portret van 'de
verloren generatie' – Aboriginalkinderen van gemengd bloed die bij hun inheemse
moeders werden weggeroofd en in heropvoedingsinstuten werden opgesloten – vond
hij zijn stem terug: sociaal relevante onderwerpen gecombineerd met een spannend
plot. Ook zien: The Quiet American, Catch A Fire Newsfront, Dead Calm.
Slechtste film
Sliver, een flauwe erotische thriller uit 1993 met
Sharon Stone en William Baldwin, waarmee geprobeerd werd in te haken op het
succes van Paul Verhoevens Basic Instinct. 2,5 miljoen dollar kreeg Stone om
andermaal haar kleren uit te trekken in een voyeuristische thriller van
scenarist Joe Eszterhas. Maar van enige (erotische) spanning – toch het
handelsmerk van zowel Noyce als Eszterhas – is geen moment sprake.
Handelsmerk:
Om Phillip Noyce nu al een plezier te doen: hij is
een kameleon. Maar er is wel één gemene deler in zijn werk: suspense. Of het
onderwerp van zijn film nou ontsnapte Aboriginalkinderen of Russische spionnen
zijn, altijd voert Noyce de spanning op Hitchcockiaanse wijze op. De Australiër
is een regisseur van de oude stempel. Zo geloof hij niet in het gebruik van CGI
(Computer Generated Images). Zelfs in de overdonderde actiescènes in Salt werd
de computer slechts ingezet om een aantal naamborden op gebouwen aan te passen.
Noyce over Noyce:
‘Ik ben naar Hollywood gekomen om films in een
meritocratie te kunnen te maken.’
(Efilmcritic.com, 2003)
‘Ik
bereikte een punt in mijn carrière waar ik besloot dat ik films wilde maken die
verhalen vertelden die ik belangrijk vond, in tegenstelling tot de verhalen die
“het systeem” wilde maken. Je moet nog steeds door dat systeem, maar hoe lager
het budget hoe meer vrijheid je hebt.’
(Girl.com, 2006)
(of
hij de popcornfilm compleet achter zich heeft gelaten) ‘Nee, dat zou dom zijn om
dat te zeggen. Want er kan altijd een goed verhaal langs komen. Ik hou er van
om mensen te entertainen, om met het publiek te communiceren. Popcorn en kunst
sluiten elkaar vaak uit, maar dat hoeft niet altijd zo te zijn.’
(
Efilmcritic.com, 2003)
(over The Quiet American) ‘Ik had de film
nooit kunnen maken als ik niet een klein beetje ervaring had gehad in het maken
van commerciale films. Ik had in ieder geval geen geld gekregen voor The Quiet
American als ze bij InterMedia, de financier, niet overtuigd waren dat de film,
ondanks het onderwerp, een kans had om geld op te brengen.’
(Efilmcritic.
com, 2003)
(over Rabbit-Proof Fence) ‘Ik heb lange tijd gezocht
naar een Australisch script, maar zonder succes, omdat ik steeds meer
losgekoppeld raakte van Australië. Ik was vervreemd van mijn eigen cultuur.’
(Bbc.co.uk, 2002)
(over werken met non-professionele acteurs
tijdens Rabbit-Proof Fence) ‘Na jaren in Hollywood te hebben gewerkt, waar de
acteurs de boel hebben overgenomen, was het een verademing om naar Australië te
gaan en niet alleen met kinderen te werken, maar ook met acteurs zonder attitude
.’
(Filmfreakcentral.net, 2002)
Wie de Australische regisseur Phillip Noyce vooral kent van zijn geëngageerde werk (Newsfront, Rabbit-Proof Fence), zal verbaasd zijn om zijn naam op de aftiteling van de hersenloze spionagethriller Salt (vanaf donderdag in de bioscoop) te zien prijken. Toch past het Angelina Jolie-vehikel perfect binnen zijn oeuvre. Al zijn hele carrière wisselt hij Hollywoodamusement af met sociaal bewogen drama. Noyce: 'Als ooit iemand een samenvatting van mijn werk maakt, dan hoop ik dat ze me een kameleon noemen, omdat het onmogelijk blijkt te zijn mij te categoriseren.’