‘Dy-na-mite, Dy-na-mite!’, klinkt het aanstekelijk op de campy soundtrack. Titelheld Black Dynamite heeft zojuist drie bad-guys knock-out geslagen en staart triomfantelijk en quasi-koelbloedig voor zich uit. ‘Want waar onrecht heerst en misstanden plaatsvinden, daar deelt Black Dynamite klappen uit.’
Twee schaars geklede, zwoel kijkende dames hangen hunkerend aan zijn benen. Ze bewieroken zijn moedige optreden. ‘Oh Black Dynamite … you’re so righteous!’ Ja, Black Dynamite is een held. Maar wel een die met beide benen op de grond blijft staan en een klein hartje heeft. Zodra er kinderen in het spel zijn, is Black Dynamite extra alert.
De even hilarische als spectaculaire Black Dynamite van regisseur Scott Sanders is een mengelmoes van blaxploitationfilms als Shaft (1971) en Foxy Brown (1974) en foute jaren tachtig series als The A-Team (1983). Gespierde mannen met grote snorren, strakke glitterpakjes , foute muziek, veel blote vrouwen en over the top actiescènes met overduidelijke stunt-doubles – Black Dynamite heeft het allemaal.
Sanders en zijn crew nemen de wat amateuristische uitstraling van blaxploitationfilms bewust op de hak. Op het oog ongecontroleerde pans en zooms wisselen elkaar af, terwijl de beelden groezelig en korrelig ogen. Ook de directe acteerstijl en quasi-diepzinnige, maar in werkelijkheid flinterdunne verhaallijnen worden in Black Dynamite extra uitvergroot. Dit gebeurt met zoveel creativiteit en liefde voor het bronmateriaal dat de film de valkuilen die in het parodiegenre al snel om de hoek komen kijken – te groteske overdrijving – slim ontwijkt.
Jammer genoeg staan er op de dvd geen extra’s die de kijker inzicht bieden in het blaxploitation-genre of de ontstaansgeschiedenis van de film. Met de talloze verwijzingen naar het genre en het plezier en enthousiasme dat de film uitstraalt, hadden we liefhebber Sanders graag horen vertellen over de films waar hij zijn inspiratie vandaan haalde.