Ingrid Bergman had al succes in haar vaderland Zweden toen zij in de jaren veertig door Hollywood werd opgemerkt. Ze schitterde in wereldberoemde filmklassiekers, met als hoogtepunt natuurlijk haar rol in Casablanca. Bergman was geliefd door haar naturelle en unieke schoonheid, maar een scandaleuze relatie met de Italiaanse cineast Roberto Rossellini gooide roet in het eten en Hollywood deed haar tijdelijk in de ban. De Scandinavische schone keerde terug naar Europa en verscheen in enkele Italiaanse films, en speelde op middelbare leeftijd nog een prachtige rol in Ingmar Bergmans Herfstsonate.

De feiten
Geboren: 29 augustus 1915, Stockholm, Zweden .

Gestorven: op haar 67ste verjaardag, 29 augustus 1982, Londen, Engeland.

Actief als: actrice

Eerste film: In de Zweedse romantische komedie Munkbrogreven (1935) speelde ze haar eerste filmrol, zij het in een bijrol. Al tijdens haar toneelopleiding in Stockholm werd de actrice voor enkele grote rollen gecast in haar vaderland, zoals het melodrama Intermezzo (1936), dat gezien kan worden als haar springplank naar Hollywood .

Prijzen: Drie Oscars, voor beste vrouwelijke hoofdrol in Gaslight (1944) en Anastasia (1956), en een voor beste vrouwelijke bijrol in Murder on the Orient Express (1974). Naast nog vier Oscarnominaties, won ze ook een BAFTA, enkele Golden Globes en nog enkele andere prijzen.

Beste Film
De actrice schittert in de Hollywoodklassieker Casablanca (1942), verreweg haar bekendste en meest gevierde film. Met het romantische oorlogsdrama maakte Bergman internationale furore en ze was al gauw bijzonder geliefd. Haar vertolking van Ilsa Lund en de chemie met tegenspeler Humphrey Bogart maakte duidelijk dat ze bestemd was voor het spelen van verliefde vrouwen en zette de toon voor latere rollen. Haar meest verrassende vertolking is echter haar laatste filmrol in Herfstsonate (1978) van Zweedse regisseur Ingmar Bergman, waarin de actrice een felle concertpianiste speelt die haar kinderen jaren heeft verwaarloosd ten gunste van haar carrière. Haar prestatie in dit temperamentvolle drama is overweldigend, niet in de laatste plaats omdat zij tijdens de opnames leed aan kanker, waar zij een paar jaar later aan zou overlijden. Ook Hitchcocks spionageklassieker Notorious (1946) en de historische film Anastasia (1956) behoren tot het beste uit Bergmans oeuvre.

Slechtste film
Bergmans oeuvre omvat zo’n vijftig films, en het is dan ook niet verbazend dat ze in een paar matige films verscheen, zoals Saratoga Trunk (1945), waarin ze als een wraakzuchtige, halfcreoolse jonge vrouw niet echt weet te overtuigen. Met name in de jaren vijftig kende Bergmans oeuvre een crisis, en speelde ze in enkele Italiaanse films die binnen haar repertoire tot de mindere behoren, zoals het onbevredigende Angst (Rossellini,1954). Die crisis had Bergman vooral te danken aan het schandaal dat zij eind jaren veertig veroorzaakte. Tijdens de opnames van Stromboli (1950) ontstond een affaire tussen de actrice en de regisseur van de film, Roberto Rossellini. De twee waren allebei nog getrouwd toen bekend werd dat Bergman zwanger was van de Italiaanse filmmaker. Haar ontrouw werd gezien als een grote schande en de actrice werd door Hollywood volledig geboycot. De films die Bergman maakte met haar (toen inmiddels) echtgenoot Rossellini werden dan ook met weinig waardering ontvangen, en het schandaal beïnvloedde lange tijd de beoordelingen van haar films.

Handelsmerk
Bergman had een uniek soort glamour, en ze bezat een Europees, charismatisch en ongekunsteld voorkomen dat haar anders maakte dan het gros van de Hollywood- actrices. Haar talent voor het spelen van gepassioneerde vrouwen leidde tot heel wat zwoele liefdesscènes, zoals de memorabele kus met Cary Grant in Hitchcocks Notorious. De regisseur omzeilde de strenge restricties voor liefdesscènes (een kus mocht niet langer duren dan enkele seconden) door de kus steeds kort te laten onderbreken met liefkozende woorden en een telefoongesprek, met een drie minuten durend en hartstochtelijk resultaat .

De actrice werd meestal getypecast en was dan ook vooral succesvol in haar rollen van sterke en standvastige maar bescheiden vrouwen, die vaak door hun gewetensvolle karakter nogal moralistisch waren, met als hoogtepunt haar vertolking van de maagd van Orléans in Joan of Arc (1948). Zo droeg ook haar vertolking van een doortastende psychoanalyst die uiteindelijk een moord weet op te lossen in Hitchcocks Spellbound (1945) bij aan haar imago van morele perfectie. Dat maakte het schandaal rondom Rossellini destijds wellicht nog schokkender voor haar fans.

Ingrid Berman over Ingrid Bergman

“Acteren is een zwaar beroep, maar waar ik wel van geniet. Nadat ik me voor een rol heb voorbereid en ik grip heb op de emotie, besteed ik enorm veel tijd aan het opbouwen van het personage. Ik oefen iedere zin, omdat al het werk en iedere zin iets moet toevoegen aan de ontwikkeling van het personage.”
(New York Times, 1943)

“Ik heb nergens spijt van. Ik zou een ander leven hebben geleid als ik me druk had gemaakt over wat men ervan zou vinden.”
(Ingridbergman.com)

“Ik heb in zoveel belangrijke films gespeeld, maar de enige waar men ooit over wil praten is die met Bogart.”
(Brainyquote.com)

“Ik heb verschillende echtgenoten gehad, en verschillende gezinnen. Ik ben dol op hen allemaal en ga bij iedereen op bezoek. Maar diep vanbinnen bestaat het gevoel dat ik behoor tot de show business.”
(New York Times, 1975)

“ Ik ben van heilige naar hoer gegaan, en uiteindelijk weer naar heilige, en dat allemaal in één mensenleven.”
(Ingridbergman.com)

“Hoewel men me prefereert in Casablanca, vond ik mijzelf beter in de serieuzere rollen die ik heb gespeeld (…). Maar je moet niet vergeten dat ik uit Zweden kom, en wij Zweden zijn heel anders dan Amerikanen. Van nature zijn wij serieuze mensen. Misschien komt het door de robuustheid van het land en de strengheid van ons klimaat. We zijn niet zo frivool.”
(New York Times, 1943)