Humor gebruiken in een film over een doodziek kind, is dat niet net zoiets als feesten op een begrafenis? De Franse filmmaakster en actrice Valerie Donzelli bewijst met La guerre est déclarée dat het niet ongepast hoeft te zijn.

Regisseur Valérie Donzelli heeft maar een paar korte shots nodig om van een eerste ontmoeting naar de komst van een kind door te schakelen:  Romeo en Juliette samen op een fiets, zoenen in het park, flamingo’s. Staren naar L’ origine du monde van Gustave Courbet in het Musée d’Orsay, babygehuil op de soundtrack. Het rappe montageritme en intuïtief ogende camerawerk vormen het kloppende hart van haar levendige, lichtvoetige film over een liefde die te lijden krijgt onder de ziekte van een kind.

Het verhaal speelt zich af ten tijde van de eerste bombardementen op Bagdad, maar de oorlogsverklaring uit de titel slaat op de strijd van het koppel voor de instandhouding van hun relatie. Als blijkt dat hun anderhalf jaar oude zoontje Adam een hersentumor heeft, raken Romeo en Juliette verdwaald in een eindeloos labyrint van ziekenhuisgangen, waar ze een uitputtingsslag leveren die werk, huis en vrienden kost.

Hoofdrolspelers en co-scenaristen Valérie Donzelli en Jérémie Elkaïm hebben het allemaal aan den lijve ondervonden: zoon Gabriel – aan wie de film is opgedragen – overleefde kanker en heeft aan het slot een rolletje als achtjarige Adam.

De kracht van La guerre is dat de film weigert in het voor de hand liggende drama te gaan zitten. Donzelli en Elkaïm vinden humor in ellende, zien lichtheid in het loodzware, zonder aan de ernst van de situatie af te doen. In een van de beste scènes maken de ouders aan de vooravond van de operatie van hun zoontje een lijst van hun grootste angsten , die na een serieus begin almaar absurder worden.

 In een andere sleutelscène bezingen de twee hun liefde voor elkaars lichaamsdelen: de tekst is opzettelijk knullig, de zang onprofessioneel, het resultaat even grappig als aandoenlijk. Vanwege het speelse camerawerk, de jump cuts, romantische verhaallijn en voice-over is de film al vergeleken met de beste films  uit de  Nouvelle Vague, maar dat is te veel eer. Daarvoor leunt La guerre toch te zwaar op muziekscènes en de drie vertelstemmen om alle gaten in het scenario te kunnen dichten.