De enige professionele zanger in Les bien-aimés zingt geen noot. Michel Delpech, met liedjes als ‘Pour un flirt’, ‘Wight is Wight’ en ‘Quand j’étais chanteur’ zeer populair in het Frankrijk van de jaren zeventig, leent hier als acteur zijn stem slechts aan gesproken woord.

Regisseur Christophe Honoré wist exact waarom hij Delpech castte: vanwege het gegroefde gelaat en de veerkracht van een man die tijdens en na het grote succes aan depressies leed en meerdere malen uit de artiestenmallemolen stapte. Om in de jaren tachtig en, recenter, in de jaren nul geslaagde comebacks te maken.

Ook de personages in de alweer negende film van Honoré krijgen hun royale punt van de bitterzoete taart des levens. Omdat het verhaal begint in Parijs in 1964 en via tussenstations Praag, Londen en Montréal eindigt in 2008 bij zijn vertrekpunt, lijkt het op papier zelfs voor 135 minuten ambitieus. De film voelt echter ruimtelijk, transparant en ongeforceerd, wandelt met souplesse door vier decennia en de levensloop van de hoofdpersonen.

Honoré begint zijn muzikale film – attentie: geen musical – op het moment dat laconieke schoenenverkoopster Catherine ( Ludivine Sagnier) van carrière verandert. Wanneer ze uit het magazijn listig een paar luxepumps ontvreemdt, zet haar dat nog diezelfde dag op het lucratievere pad van straatmadelief. Maar een Tsjechoslowaakse arts verovert al snel de nieuwbakken tapineuse: Catherine belandt in Praag en krijgt een dochtertje, Vera.

Daar verdiept zich de historie op meerdere niveaus: de ballade van de volwassen Vera ( Chiara Mastroianni) begint. Zo vertelt Les bien-aimés parallel de omzwervingen van moeder en dochter met de geliefden in hun levens.

In deze onverholen hommage aan Jacques Demy (Les parapluies de Cherbourg, Les demoiselles de Rochefort) zijn de uit-de-losse-pols-liedjes opnieuw van Alex Beaupain, tevens verantwoordelijk voor de nummers in Honoré’s eerste comédie musicale Les chansons d’amour (2007). Zonnig als de film door het charmante amateurgezang op het eerste oog lijkt, net buiten het Scopekader wachten de schaduwen al op hun onvermijdelijke entree.

‘Combien d’hivers pour un été?’ luidt de titel van een liedje, ‘Hoe veel winters voor één zomer?’ Soms , ja, lijkt het leven zo. In donkere, onrechtvaardige onbalans. Subtiel heeft Honoré melancholie en verlangen door de lichtvoetige stof geweven. Dat levert prachtmomenten op voor met name Mastroianni, die in haar naturel niets minder dan ontroert. Aandoenlijk is Milos Forman als Vera’s bejaarde en onverbeterlijk schuinsmarcherende vader . Zoals Les bien-aimés mag Christophe Honoré ze vaker maken.