Skeeter (
Emma Stone) is een ambitieuze jonge vrouw die opgroeit in de high society
van Jacksonville, Mississippi. Vanzelfsprekend is ze opgevoed door de zwarte
dienstmeid. Als ze bij een krant gaat werken komt langzaam het besef dat er iets
in haar milieu niet klopt. De vrouwen die met hart en ziel voor de kleintjes
zorgen, mogen niet eens naar hetzelfde toilet als de familie waarvoor ze werken
, omdat ze ‘andere ziekten bij zich dragen’.
Skeeter sluit een
alliantie met Aibileen (
Viola Davis) en begint een verhaal te schrijven vanuit het perspectief van
de dienstmeid. Een gevaarlijke missie, vooral voor Aibileen, met de Ku Klux Klan
die actief is in de regio. Een voor een sluiten meer dienstmeiden zich aan met
hun verhalen, en al snel komen de rassenrelaties op scherp te staan.
The Help is vaak veel te simpel, met personages die aan uiterste zijden staan
van het goed-kwaadspectrum. In dit Jacksonville is amper plaats voor grijstinten
. Dat doet de thema’s van de film geen goed. Vanaf de eerste beelden en voice-
over is het duidelijk aan welke kant je als kijker moet staan, wie hier de
helden en schurken zijn.
De rauwe kanten van het onderwerp worden
netjes buiten beeld gehouden. Is er iemand doodgeschoten dan zien we dat vaag in
de verte, is er sprake van huiselijk geweld dan horen we dat alleen via een
telefoon. Hierdoor voelt de film soms akelig gepolijst aan en blijft de emotie,
hoe heftig die soms ook wordt aangesproken, aan de oppervlakte. Om direct na de
aftiteling weer weg te ebben. Het is dankzij de actrices Viola Davis en
Octavia Spencer, die een andere dienstmeid speelt, dat The Help het drama-
van-de-weekgevoel ontstijgt. Ongetwijfeld gaan er enkele Oscarnominaties volgen.
Een rasechte feelgood-tranentrekker, waarbij het wegsmeltende racisme van een blank personage de katalysator is voor verandering in Amerika. Dat is Tate Taylors verfilming van de bestseller The Help van Kathryn Stockett, over de spanningen tussen blanken en Afro-Amerikanen in het zuiden van Amerika in de jaren zestig. Dat de roman werd geselecteerd als boek van de week door Oprah Winfrey is meteen een indicatie dat er waarschijnlijk flink aan de emotiesnaren geplukt gaat worden.