Goed is goed en slecht is slecht in The Light Thief. Niet naar karakterontwikkeling zoeken, want daar draait het niet om in deze elegante politieke parabel uit Kirgizië. In mooie heldere kleuren en met fantastische vergezichten laat de film zien hoe sinds de Tulpenrevolutie van 2005 het spook van corruptie en ultrakapitalisme door het land waart, waardoor alles in de uitverkoop gaat aan de hoogste bieder.

Regisseur Aktan Arym Kubat brak in 1998 internationaal door met het veelvuldig bekroonde Beshkempir (De geadopteerde zoon), het tweede deel van een autobiografische trilogie die hij in 2001 afsloot met Maimil (De Aap). In The Light Thief speelt de regisseur zelf de hoofdrol. Hij is de innemende elektricien Mr Light, die de armste bewoners van zijn afgelegen dorpje van gratis elektriciteit voorziet. Zijn Robin-Hoodpraktijken komen onder druk te staan wanneer de oude burgemeester wordt vervangen door een stroman van een gehaaide lokale ondernemer, die de elektriciteitsvoorziening zo snel mogelijk in handen wil geven van een Chinees consortium.

Door de ongedwongen vertelstijl van The Light Thief stoort het nauwelijks dat Kirgizische tradities soms nogal worden verheerlijkt tegenover de moreel verwerpelijke moderniteit, zoals wanneer een vrouw uit het dorp naakt moet optreden voor buitenlandse gasten, uiteraard tot woede van Mr Light. Ook de tragische en onnodig gewelddadige slotscène – bedoeld als poëtische echo van de openingscène – is van dik hout planken zagen.

Over de politieke boodschap van Arym Kubats film kan geen misverstand bestaan: in de Centraal- Aziatische republiek is sinds het verdwijnen van de Sovjet-Unie de ene dictatuur ingeruild voor de andere. Vóór de val werd alles beslist door communistische zetbazen die aan de touwtjes van Moskou hingen, nu zijn het buitenlandse investeerders die de winsten binnenhalen en over de hoofden van de bevolking heen regeren.

Maar ondanks al die ellende zal niemand gedeprimeerd de zaal verlaten. De film eindigt met een hoopvol shot, en de stoïcijnse dorpsbewoners laten zich niet klein krijgen – met uitgestreken gezichten laten ze alle idiotie aan zich voorbij trekken. De ene poppenkast zal vast wel weer vervangen worden door de volgende.