Een ‘visuele meditatie over Buenos Aires’ noemt regisseur Gustavo Taretto zijn Medianeras, dat uitgroeide van fotoproject tot short tot volledige film. Een rake bespiegeling over het moderne leven, over mens versus constructie, gevat in prachtige beelden en onderkoelde humor.

Martín (Javier Drolas) woont in een klein, benauwend appartement en brengt zijn leven vooral in de virtuele wereld door. Hij bouwt websites, bestelt eten online en om te ontspannen speelt hij games. Zijn opsomming van de schizofrene architectuur in Buenos Aires die de film opent, reflecteert zijn eigen karakter , vol neuroses en fobieën. Als therapie moet hij de stad fotograferen, waardoor hij voorzichtig weer wat stapjes buiten zet.

Mariana ( Pilar López de Ayala) is er niet veel beter aan toe. Zij is een architecte die al jaren niets meer gebouwd heeft omdat haar ontwerpen niet in orde zijn. Net als andere constructies in haar leven, zoals relaties, mijmert ze. Ze worstelt met angsten, en initimiteit zoekt ze bij een paspop.

In treurige voice-overs spuien ze beiden wijsheden als ‘internet brengt me dichter bij de wereld, maar verder van het leven’. Twee droogkomische neuroten in de grote stad, worstelend met menselijk contact. Het is niet verwonderlijk dat ze op een moment allebei in hun eigen woonkamer huilend naar Woody Allens Manhattan zitten te kijken. Ze zijn buren, maar zien elkaar nooit. Hun levens schampen elkaar echter wel, door de ruimtes die ze beiden bezoeken, door hun zielsverwantschap. Pas als ze de architectuur van hun bestaan, én hun woonruimte, beginnen af te breken gloort er hoop.

Taretto speelt een spel van tegenstellingen en spiegelingen op elk filmisch niveau, zowel in verhaal als in beeld. Voor elke rechte lijn van een strakgebouwde flat is er de chaotische schoonheid van de natuur, voor elke zegen van een menselijke uitvinding is er ook een nadeel. Zo wordt een verzameling thema’s gevormd die nauw met elkaar verbonden zijn en allemaal rond het begrip ‘ruimte’ draaien.

Hij construeert zijn film daarbij uiterst schematisch, zozeer zelfs dat je soms volledig uit de film raakt en je je bewust wordt van de bouwtekening. Dat zorgt voor afstand, maar ook voor bewondering. Medianeras nestelt zich niet als een warme romcom in je hart, maar als intelligent, filmisch essay in je brein.