Anders dan de titel suggereert, is Dream House geen horrorfilm over een ‘haunted house’, maar eerder een psychologische thriller over een ‘haunted man’ die geconfronteerd wordt met zijn eigen destructieve krachten, in een spel met meerdere werkelijkheden.

Daarmee sluit de film aan bij een trend die al films opleverde als Shutter Island, over een man die ontdekt dat hij lijdt aan een gespleten persoonlijkheid, Salt, over een gehersenspoelde spionne, en Hanna, over een meisje dat een vechtmachine blijkt te zijn. Maar Dream House grijpt ook terug op bovennatuurlijk getinte klassiekers als The Sixth Sense, The Shining en Ghost – meer uitleggen zou de plot verklappen.

Waar de opzet van Dream House mogelijk een ingenieus meesterwerkje belooft, stelt de uitwerking teleur als een ingezakte taart. Dat ligt niet aan het camerawerk, dat de koudblauwe, winterse buitenwereld door halfbeslagen ruiten scheidt van het warmgele interieur van het ‘droomhuis’ waar publicist Will Atenton ( Daniel Craig) zojuist met zijn vrouw Libby ( Rachel Weisz) en twee dochtertjes is ingetrokken. Eerder zit het hem in de bordkartonnen personages en de vergaarbak aan dramatische trucs waar scenarist David Loucka uit put om het mysterie gaande te houden. Behalve televisiekomedies heeft Loucka alleen de B-thriller Borderline op zijn naam staan.

Dream House gaat van start met het weinig verrassende gegeven dat de vorige bewoners van het droomhuis blijken te zijn vermoord. Interessanter wordt het als blijkt dat de dader de man des huizes was, op wie Will verdacht veel schijnt te lijken. Maar de personages die naar de kern van de zaak leiden hebben de diepgang van een borrelglaasje: Wills modelgezinnetje lijkt uit een commercial weggelopen, de buurvrouw die meer weet ( Naomi Watts) zwijgt onnatuurlijk lang, haar dochter – die eerst met haar gothic vriendjes Wills kelder bekladt – reageert opeens vriendelijk meelevend, de bad guys leggen de plot nog even uit en een geest helpt aan het slot nog een handje mee om ze te vangen. Spannend wordt het daardoor nooit. Arme Daniel Craig , die de film zo’n beetje moet samenvatten met de onsterfelijke woorden: ‘I have to find out who killed my familiy, even if it was me.’

Het grootste raadsel is nog wel hoe de Ierse regisseur Jim Sheridan aan deze filmklus is gekomen. Met zijn Oscarnominaties voor scenario- en regiewerk aan sociaal bevlogen kwaliteitsdrama als My Left Foot, In the Name of the Father en In America is hij nou niet direct de meest logische kandidaat voor een psychothriller van dit kaliber.